Για τους πωλούντες αέρα

Ότι η τηλεόραση ειδικώς και πολλά Μέσα γενικώς αγνοούν, παντελώς ανερυθρίαστα την πραγματικότητα την οποία υποτίθεται φωτίζουν, είναι κοινός τόπος.

Οι διάφοροι χαρωποί και χαρωπές αστέρες των πρωϊνών εκπομπών και οι αντίστοιχοι σοβαρότεροι των βραδινάδικων επιβεβαιώνουν ακόμη περισσότερο τον ακλόνητο αυτόν κανόνα. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια, όσο ο ζόφος έπνιγε όλο και περισσότερο τη χώρα, το μπρίο τους αντί να μειώνεται, αυξανόταν. Τα ευφυολογήματα, οι αποκλειστικές πληροφορίες για το τίποτα, οι συνεντεύξεις με τους ξερόλες και αυτόκλητους σωτήρες της χώρας έδιναν και έπαιρναν. Προφανώς οικοδεσπότες και καλεσμένοι στα τηλεοπτικά ανάκτορα ζούσαν σε μια χώρα που απείχε έτη φωτός από αυτή του ενάμισι εκατομμυρίου ανέργων, των απόκληρων και άστεγων, των ολοένα περισσότερων κατεστραμμένων επιχειρήσεων, της έλλειψης διεξόδου και προοπτικής για χιλιάδες νέους με πολλά προσόντα που καθημερινά επιλέγουν το δρόμο της μετανάστευσης.

Και ξαφνικά, εντελώς πρόσφατα, η φωτεινή αυτή τηλεοπτική ατμόσφαιρα κάπου χάλασε. Ανησύχησα και σκέφθηκα μήπως επρόκειτο για κάποια επίβουλη ίωση η οποία είχε διαλέξει να βασανίσει ιδιαίτερα τους τηλεαστέρες μας και των δύο φύλων. Να τους χαλάσει το λουκ, να τους σκάψει κύκλους γύρω από τα μάτια, να τους θαμπώσει την επιδερμίδα, να τους βραχνιάσει τη φωνή.

Όμως όχι. Όπως απεδείχθη δεν ήταν αυτό. Ήταν κάτι χειρότερο. Ήταν η απαράδεκτη επιλογή των Συριζαίων και η αναίδεια να θέλουν να αλλάξουν τα καλώς κείμενα και το στάτους της ελληνικής τηλεόρασης. Ποιοι, οι τελευταίοι των τελευταίων να τολμούν να μιλάνε και με τουπέ παρακαλώ για κανόνες και όρους που πρέπει να λειτουργούν τα τηλεοπτικά μέσα. Και κείνες οι μπανάλ εκφράσεις «Τέρμα οι νταβατζήδες», «το τσάμπα πέθανε». Τι κιτσαριό Θεέ μου… Ειλικρινά ένοιωσα μια απέραντη λύπη για τον λαμπερό αυτό κόσμο. Τι να κάνουμε όμως; Όντως η κατάσταση είναι δύσκολη. Ναι, τα ντόπια και ξένα αφεντικά ήταν αλλιώς μαθημένα. Ναι, το μέλλον διαγράφεται ζοφερό και αβέβαιο. Όμως καιρός του σπείρειν, καιρός και του θερίζειν. Και ίως καιρός του μανθάνειν έστω και με το ζόρι. Αλλά αγαπητοί αστέρες του τηλεοπτικού σπηλαίου δεν κλαίτε γι’ αυτό. Στην πραγματικότητα τρέμετε στην ιδέα, μήπως ο δεσμώτης που είχατε αλυσοδεμένο τολμήσει να δραπετεύσει και τότε θα μείνετε μόνοι αγκαλιά με το απέραντο κενό σας…