Για συλλαλητήριο καθημερινότητας κανείς;
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”52962″ img_size=”full”][vc_column_text]Ήταν μία από τις κομψότερες ιδέες που έχω ακούσει τους τελευταίους μήνες και η πνευματική ιδιοκτησία ανήκει στον σκηνοθέτη Τάσο Μπουλμέτη, ο οποίος μετά από μακρά περίοδο σιωπής επέστρεψε στις κινηματογραφικές αίθουσες με μία καινούργια ταινία που υπόσχεται συγκινήσεις. Άλλωστε, έχει γίνει σχεδόν κανόνας στην τέχνη πως ένας πραγματικά αδέσμευτος (κι απ’ τον ίδιο του τον εαυτό) καλλιτέχνης, μιλά μόνο όταν πραγματικά νιώθει ότι έχει κάτι να πει. Παραδόξως βέβαια, στην συνέντευξη που παραχώρησε στην «Καθημερινή», μόνο για τη νέα του ταινία («1968») δεν μίλησε.
Είπε όμως, όταν μεταξύ πολλών άλλων κλήθηκε να σχολιάσει το συλλαλητήριο και τις διαπραγματεύσεις με την ΠΓΔΜ, ότι θα πήγαινε μόνο σε ένα συλλαλητήριο το οποίο θα σχετιζόταν άμεσα με την καθημερινότητα. Και επειδή δεν γίνεται να μοντάρεις έναν σκηνοθέτη χωρίς την συγκατάθεσή του, παραθέτω αυτούσιο το απόσπασμα: «Ήταν μια εύκολη λύση. Πολύ εύκολα ο κόσμος λέει “η Μακεδονία είναι ελληνική”. Πολύ εύκολα αποφασίζουμε να πολεμήσουμε για κάτι που δεν είναι δυσάρεστο, για κάτι που βγάζει εθνικιστικό τσαμπουκά». Ο ίδιος δηλώνει ότι θα συμμετείχε σε οποιοδήποτε συλλαλητήριο είχε να κάνει με την καθημερινότητα: «Γιατί δεν πας, ρε φίλε, να διαμαρτυρηθείς γιατί έχουν φύγει έξω τόσες χιλιάδες άτομα; Γιατί η ποιότητα της ζωής σου, η ποιότητα της Δημοκρατίας είναι σε φθίνουσα πορεία; Εκεί θα πήγαινα σαφώς. Σε αυτό τι να πάω να κάνω;».
Θυμίζω ότι αυτά τα λέει ένας Έλληνας που εκδιώχθηκε από την γενέτειρά του, την Πόλη, το μόνο μέρος, που όπως επισημαίνει νιώθει απόλυτα σαν πατρίδα του. Αλλά τι τα θες; Για την καθημερινότητα οι πατριώτες δυσκολεύονται να μιλήσουν, γιατί φαίνεται πως για κάποιο περίεργο λόγο το θέμα δεν τους αφορά και τόσο. Εδώ κάτω πάντως, πιστεύω ότι άμα γινόταν τέτοιο συλλαλητήριο, η πλατεία του Πύργου θα γέμιζε για πλάκα. Μην το γελάτε. Μην το γελάτε καθόλου…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
