Από την ανακύκλωση στην καύση, δύο τσιγάρα δρόμος

Στην Ολυμπία χτίζουν «ανακυκλική» συνείδηση, εκπαιδεύοντας μαθητές και δημιουργώντας νέες δομές ανακύκλωσης και στο Καταράχι βάζουν φωτιά σε κάδους και καίνε τα σκουπίδια αέρα πατέρα.

Εδώ πρέπει να σταθούμε όχι μόνο στην αντίφαση της ειδικής περίπτωσης αλλά και στην διπολική διαταραχή που μαστίζει εν γένει αυτόν τον τόπο, είτε μιλήσουμε για την Ελλάδα, είτε πολύ περισσότερο για το δικό μας χωριό.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι εδώ κάτω πάσχουμε σε μεγάλο βαθμό. Κόβουμε πεύκα κι ύστερα «πάμε» –ο πρώτος πληθυντικός με την ευρύτερη δυνατή έννοια– και φυτεύουμε… κουκουναριές. Τρύπες στο νερό συνέχεια, αυτή η περιοχή. Κι άλλοτε  κάνουμε ένα γενναίο βήμα εμπρός και αμέσως μετά ολοταχώς δύο πίσω. Πρόοδος και οπισθοδρόμηση συνυπάρχουν διαρκώς, αν και κατά παράδοση επικρατεί η τελευταία. Διότι πού βρισκόμαστε αν μετά από κάθε δειλό βήμα, γυρνάμε δύο πίσω;

Το ευχάριστο είναι ότι στην Ολυμπία η υπόθεση της ανακύκλωσης έχει μπει σε νέα φάση και αυτό καταδείχθηκε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο από την πολύ πετυχημένη εκδήλωση που διοργάνωσε ο δήμος. Εκεί είδαμε ότι δεν υπάρχουν όρια στην εφευρετικότητα, όταν πρόκειται για το μέλλον της ανθρωπότητας και φυσικά όταν αυτά τα όρια δοκιμάζονται από νέα παιδιά.

Ωστόσο λίγα μόλις εικοσιτετράωρα αργότερα, σε ένα μέρος όχι και τόσο μακριά, ένας άγνωστος, προφανώς πολύ ξύπνιος και καλλιεργημένος, έβαζε φωτιά σε κάδους οι οποίοι ξεχείλιζαν από σκουπίδια, πιθανώς για να απαλλαγεί από την δυσοσμία. Κανένας ενδοιασμός, ούτε μήπως έτσι ξεκινήσει μία ακόμη καταστροφική πυρκαγιά, ούτε για τους κάδους που καταστρέφονται, ούτε για όλες εκείνες τις άκρως επικίνδυνες ουσίες που απελευθερώνει η καύση.

Ναι κυρίες και κύριοι, δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση. Από το όραμα της οικολογίας στον εφιάλτη της ανεξέλεγκτης διαχείρισης, από το βιώσιμο μοντέλο και την πράσινη ανάπτυξη στο μεγαλείο της ανευθυνότητας˙ από την ανακύκλωση των σκουπιδιών, στην καύση. Κακώς λένε όλες αυτές οι περιβαλλοντικές εκστρατείες «σώστε τον πλανήτη». Ο πλανήτης μια χαρά είναι και θα συνεχίσει να είναι καλά για πολλά πολλά εκατομμύρια χρόνια ακόμη. Για τους ανθρώπους δεν είμαι και τόσο σίγουρος.