Αποδράσεις..

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”33163″ img_size=”full”][vc_column_text]Τις παλιές καλές εποχές υπήρξα και εγώ λάτρης των ταξιδιών. Θεωρούσα την άδεια –όπως κάθε εργαζόμενος- σπουδαία υπόθεση. Ξεφεύγεις για λίγο από την καθημερινή ρουτίνα, αλλάζεις παραστάσεις, φορτίζεις τις «μπαταρίες» σου, πριν επιστρέψεις δριμύτερος στα καθήκοντά σου.

Πάνω σ’ αυτό το πανίσχυρο στερεότυπο έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία που προσφέρει στους αδειούχους πολύτιμες «ανάσες» συσκευασμένες με ολίγη θάλασσα ή βουνό ανάλογα με τις προτιμήσεις. Φευ, όμηρος των σκληρών δημοσιογραφικών ωραρίων και υποχρεώσεων τα τελευταία χρόνια, η ολιγοήμερη απουσία έγινε δυστυχώς απαγορευμένος καρπός.

Εγκλωβισμένος στην ψευδαίσθηση του αναντικατάστατου αρνιόμουν πραγματικά να ακούσω τα μηνύματα που μου έστελνε το βιολογικό μου ρολόι. Ενέδωσα τελικά στις επίμονες πιέσεις των γυναικών και δραπέτευσα για μια εβδομάδα στο κλεινόν άστυ κοντά σε φίλους καρδιακούς.

Ξελογιάστρα όλες τις εποχές η Αθήνα σου προσφέρει αφειδώς ευκαιρίες για περιπλάνηση στον μαγικό της κόσμο. Αλλά και οι Αθηναίοι αψηφώντας τη λαίλαπα των μνημονίων δεν χάνουν ευκαιρία να το ρίχνουν έξω απολαμβάνοντας ιδιαίτερα τα βράδια τις ερωτιάρικες ακτίνες του φεγγαριού.

Έτυχα σε απίθανες συναναστροφές με παλιούς κολλητούς και την παρέα τους που κάποιες φορές κατέληγαν σε συνοικιακά ταβερνεία εν χορδές και οργάνοις. Όμορφος απλός κόσμος που θέρμαινε με την παρουσία του το φευγάτο αίθριο μιας αυλής. Με δυο ευρώ κρασί ή μπίρα και με κουβέντα επί παντός επιστητού.

Αναλογίζομαι σήμερα πόσο δίκιο έχουν αυτοί που σοβά μας προτρέπουν ότι η φτώχεια θέλει καλοπέραση…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]