Αναπολώντας το xθες: Ο γείτονας μου ο κυρ Γιώργος

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34601″ img_size=”full”][vc_column_text]Τον κύριο Γιώργο τον συναντώ δυο φορές την ημέρα. Πάντα καλοντυμένος και φρεσκοξυρισμένος βγάζει κάθε πρωί βόλτα το σκύλο του στο πάρκο -βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τις πολυκατοικίες μας- πριν αναχωρήσει για το γραφείο.

Λέμε βιαστικά μια καλημέρα, ανταλλάσσουμε καμιά φορά ένα χαμόγελο τον ξαναβλέπω γύρω στις πέντε το απόγευμα -είναι η ώρα που επιστρέφει κι εγώ ετοιμάζομαι να φύγω για την εφημερίδα-.

Χθες τον συνάντησα αναπάντεχα γύρω στις τρεις το απομεσήμερο και κομμάτι περίεργος για την ώρα τον ρώτησα. «Κυρ Γιώργο σχόλασες νωρίτερα σήμερα;» Μου απάντησε χωρίς να με κοιτάζει στα μάτια «ένιωσα μια μικρή αδιαθεσία και ζήτησα να φύγω πιο νωρίς» «Νιώθεις καλύτερα τώρα;» ζήτησα να μάθω από ενδιαφέρον.

Ξέρω ότι τους τελευταίους μήνες ζει μόνος του, η σύζυγος «έφυγε νωρίς» χτυπημένη από την επάρατο και τα δυο του παιδιά σπουδάζουν στο Πανεπιστήμιο. «Σ’ ευχαριστώ, νοιώθω πολύ καλύτερα» μου απάντησε και σαν να ήθελε να επιβεβαιώσει τα λόγια του με χαιρέτησε λέγοντας «με συγχωρείς αλλά πρέπει να φύγω, ο σκύλος είναι μόνος του όλη μέρα, έχω και να μαγειρέψω…» και κουνώντας το κεφάλι σαν να ζητούσε τη κατανόηση μου απομακρύνθηκε. «Αν χρειαστείς κάτι μην διστάξεις» του φώναξα αποχαιρετώντας τον.

Τα λόγια μου λες και τον ακινητοποίησαν. Κοντοστάθηκε για λίγο και με πλησίασε ξανά.

Με το τόνο της φωνής του εντελώς αλλαγμένο μου εξομολογήθηκε.

«Ούτε αδιάθετος είμαι, ούτε ζήτησα άδεια από τη δουλειά. Εδώ και τρεις μέρες με απέλυσαν, έπειτα από είκοσι πέντε χρόνια και νοιώθω ότι η ζωή έφυγε κάτω από τα πόδια μου. Προσποιούμαι κάνοντας τις ίδιες κινήσεις που έκανα είκοσι πέντε χρόνια προσπαθώντας να διατηρήσω την αξιοπρέπεια που μου έκλεψαν. Συγγνώμη για τα ψέματα που σου αράδιασα…».

Τον κοίταζα μη μπορώντας να ψελλίσω τίποτα. Ήταν η σειρά μου να χάσω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]