Αναπολώντας το χθες: Στο περιθώριο της επικαιρότητας

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34601″ img_size=”full”][vc_column_text]Βρεθήκαμε τυχαία σε ομήγυρη κοινών γνωστών. Τον άκουγα μάλλον αδιάφορα να εκθειάζει τα προσόντα και τις επιτυχίες του στον επαγγελματικό στίβο.  Κάποια στιγμή αφού ολοκλήρωσε το προσωπικό του υμνολόγιο μου απεύθυνε το λόγο. «Εσείς με τι ασχολείσθε αν επιτρέπετε;». Απάντησα μονολεκτικά με την «επικοινωνία». «Και πόσα βγάζετε;» ήρθε καπάκι η δεύτερη ερώτηση, που προφανώς ήταν το κριτήριο για τη συνέχιση της μεταξύ μας γνωριμίας.

Αιφνιδιάστηκα από την ερώτηση. Ανέκαθεν αισθανόμουν αμήχανα σαν βρισκόμουνα να κουβεντιάζω με ανθρώπους που αξιολογούν τα πάντα με το «πόσα».

Ποτέ δεν μπόρεσα να χτίσω γέφυρες επικοινωνίας με συνομιλητές που ξοδεύουν τη ζωή τους προσπαθώντας αποκλειστικά να αυξήσουν τα ψηφία του τραπεζικού τους λογαριασμού.

Η λατρεία του Μαμωνά σκέφθηκα δεν είναι φαινόμενο της εποχής. Παρ’ όλα αυτά, ειδικά σήμερα το κυρίαρχο μοντέλο επιτυχημένου ανθρώπου είναι ο εμμονικός με το χρήμα. Ο στόχος του κέρδους με οποιονδήποτε τρόπο όχι μονάχα αναγνωρίζεται ως θεμιτός, αλλά και ως κινητήρια δύναμη της κοινωνίας.

Ψέλλισα διάφορα ότι στο επάγγελμα μας το χρήμα δεν είναι αυτοσκοπός.

Φίλε μου και ο χρόνος είναι χρήμα μου απάντησε και έστρεψε  ευθύς αλλού το βλέμμα του, αναζητώντας πιο ενδιαφέρουσες συναναστροφές. Εγώ πάλι, παρέμεινα, έχοντας στη τσέπη μου μονάχα όσα χρήματα ήταν απαραίτητα για να αγοράσω κι άλλο χρόνο με τον εαυτό μου…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]