Αναπολώντας το χθες: Σαν διαβατάρικα πουλιά
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34601″ img_size=”full”][vc_column_text]Σεπτέμβρης. Ο μήνας της ανεμελιάς τελείωσε. Οι παραλίες που μέχρι χθες έσφυζαν από ζωή σιγά- σιγά ερημώνουν. Το φθινόπωρο μας χτυπά την πόρτα προάγγελος για κάθε νέο ξεκίνημα. Η φύση αφού παρέδωσε τα καλοκαιρινά της δώρα ετοιμάζεται να δεχθεί τη ζωογόνο βροχή για να εγκυμονήσει νέους καρπούς.
Οι σχολικές αυλές γέμισαν πάλι παιδόκοσμο, οι νέοι φοιτητές φεύγουν αναζητώντας τους δρόμους της γνώσης αγχωμένοι γιατί πρώτη φορά εγκαταλείπουν τις πατρογονικές εστίες. Κάποιοι –λίγο μεγαλύτεροι- ξεκινούν ένα μακρύ ταξίδι στο άγνωστο.
Η φυγή μόνη επιλογή σε μια χώρα που στέρεψε νωρίς από ευκαιρίες και συνεχίζει επιμελώς να ξεχνάει τα παιδιά της. Ρούχα, όνειρα και ελπίδες στοιβαγμένα σε κούτες τυλιγμένες με την αγωνία τι τους περιμένει άραγε εκεί έξω.
Φεύγουν αφήνοντας πίσω μια Ελλάδα που τους πληγώνει. Γνωρίζουν όμως ότι εδώ κάτι πάντα παραμένει ζωντανό. Είναι η αυτοθυσία των γονιών που επένδυσαν μια ζωή με την ελπίδα ότι κάποια μέρα δεν θα ξεπληρώσει τους ίδιους, αλλά τα παιδιά τους. Και αυτό είναι ίσως η μεγάλη παρηγοριά.
Και το μεγάλο κίνητρο κάποια στιγμή να γυρίσουν. Όπως γυρίζουν τα διαβατάρικα πουλιά αναζητώντας κάθε άνοιξη τον ζεστό ήλιο της Ελλάδας….[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
