Αναπολώντας το χθες: Ο ντελάλης του χωριού

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”37047″ img_size=”full”][vc_column_text]Βρέθηκα το Σαββατοκύριακο σε ακριτικό χωριό του νομού καλεσμένος από παλιό καλό φίλο για να ξεφύγω από τους αδυσώπητους ρυθμούς της καθημερινότητας και να χαλαρώσω στην ηρεμία του ορεινού τοπίου.

Γαλήνεψε η ψυχή το Σαββατόβραδο με ήσυχη κουβέντα –πιο πολύ αναδρομή στα παλιά θα την έλεγες- καθισμένος στην αυλή κάτω από το γέρικο πλατάνι με την συνοδεία σπιτικού κρασιού, μεζέ καλομαγειρεμένου από τα μαγικά χέρια της σπιτονοικοκυράς, και ένα καρβέλι ζυμωτό ψωμί φρέσκο να μοσκοβολά και να ανασταίνει πεθαμένο.

Ξύπνησα ανάλαφρος και είχα δεν είχα ρουφήξει δυο γουλιές αργοψημένου στη χόβολη καφέ, όταν την ησυχία του πρωινού «έσπασε» ο ήχος της καμπάνας. Χτύπησε πένθιμα και ασυναίσθητα σκέφτηκα κάποιος συντοπίτης θα «έφυγε». Λίγο αργότερα με πληροφόρησαν ότι πράγματι κάποιος χωριανός ολοκλήρωσε το ταξίδι του στη ζωή κάπου μακριά στη ξενιτιά όπου ζούσε.

Στο έκπληκτο βλέμμα μου, μου απάντησαν ότι είχε χρόνια να πατήσει στο χωριό. Μαθαίνονται όμως οι θάνατοι. Η κοινότητα κρατά κώδικες επικοινωνίας μα τα πέρατα της γης και τα νέα, ιδίως τα δυσάρεστα μαθαίνονται αυθημερόν. Άναψα ένα τσιγάρο πιο πολύ από αμηχανία.

Τα παλιά χρόνια σκέφθηκα ρόλο ντελάλη –όπως διηγούνταν οι παλιότεροι- έπαιζαν οι πλανόδιοι εφημεριδοπώλες, ιδίως των απογευματινών φύλλων. Χάθηκαν κι αυτοί, κυρίως με τη χούντα, όπου «απηγορεύετο πάσα διάδοση πληροφοριών».

Τώρα περίπου ένα ρόλο ντελάλη, τουλάχιστον στα χωριά, παίζουν ακόμα οι καμπάνες των εκκλησιών. Όπως σε τούτο το ακριτικό χωριό των 300 ψυχών…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]