Αναπολώντας το χθες: Δώδεκα και μισή, πώς πέρασε η ώρα…
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”34601″ img_size=”full”][vc_column_text]Πάντα θα υπάρχει μια ατέλειωτη λίστα με δουλειές και υποχρεώσεις που πρέπει να κάνουμε. Και πάντα μια φωνή «μέσα μας» θα μας κάνει να αισθανόμαστε ενοχές για κάθε λεπτό που πάει «χαμένο».
Αλλά, η αλήθεια είναι, μια ζωή που αναλώνεται πιστά μόνο στα «πρέπει» είναι μάλλον μια βαρετή ζωή. Και ο «χαμένος» χρόνος είναι στην πραγματικότητα… πολύτιμος χρόνος. Γιατί αφορά την αναγκαία επαναφόρτιση των μπαταριών μας και την αποσυμφόρηση από μια καθημερινότητα που μας πνίγει.
Συνηθίζουμε να ξοδεύουμε όλο μας το δυναμικό κυνηγώντας μια ανέφικτη και μάταιη πολλές φορές παραγωγικότητα και αρνούμαστε να κάνουμε τα πραγματικά ζωογόνα διαλείμματα. Αναβάλλουμε το χαλαρό διάβασμα ενός βιβλίου, τις «άσκοπες» βόλτες, ακόμα-ακόμα και τον ύπνο μας, γιατί μόνιμα μας καταδιώκουν σαν ερινύες οι έγνοιες. Η αντίληψη ότι πρέπει να είμαστε συνεχώς διαθέσιμοι.
Φτάνουμε έτσι στο τέλος της ημέρας και αποκοιμιόμαστε μπροστά σε μια οθόνη, πασχίζοντας να αποσπάσουμε την προσοχή μας και το μυαλό μας. Για να ξυπνήσουμε την άλλη μέρα κουρασμένοι και να συνεχίσουμε το κυνήγι μαγισσών.
Έρχεται όμως κάποια στιγμή που συνειδητοποιούμε τα λόγια του ποιητή. «Δώδεκα και μισή/πώς πέρασε η ώρα / δώδεκα και μισή / πώς πέρασαν τα χρόνια…»
Τότε όμως είναι ήδη αργά…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
