Ακούει κανείς
Ο όρος «κανονικότητα» έγινε της μόδας επί κορωνοϊού, όταν η ζωή μας απειλήθηκε θανάσιμα, και η επάνοδος στην κανονικότητα έγινε το ποθούμενο. Έκτοτε, όμως, λες και έκανε γερό ποδαρικό ο ιός, η κανονικότητα στην καθημερινότητά μας εξέλιπε. Καλοκαίρι ανώμαλο με διαρκή καύσωνα, που δεν είχαμε ποτέ γνωρίσει, επαναλαμβανόμενα επεισόδια βίας με θύματα κυρίως γυναίκες για την… τιμή των ανδρών, αυξανόμενη διαρκώς ακρίβεια των τιμών βασικών ειδών διατροφής, καθώς και αλματώδης αύξηση των τιμών των ενοικίων, ακόμη και οι ξαπλώστρες στις παραλίες νοικιάζονται σε τιμές αστρονομικές, ωσάν να αγοράζονται…
Αναρωτιέται κανείς λοιπόν, αν υπάρχει δυνατότητα επιστροφής στην κανονικότητα, όταν τα πάντα γύρω μας την έχουν ξεπεράσει, και αντίδραση ουσιαστική δεν υπάρχει. Η πολιτεία διατείνεται ότι παρακολουθεί τα πάντα και κάνει ό,τι είναι δυνατόν, χωρίς όμως αποτέλεσμα, κι εμείς παρακολουθούμε παθητικά την κατάντια μας, και αδύναμοι ζητούμε την θεία βοήθεια για να μη συμβούν χειρότερα την επόμενη μέρα. Η παρακμή είναι πια διάχυτη…
