Άει σιχτίρ κι εσύ κι οι φόροι μου…

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”40499″ img_size=”full”][vc_column_text]Διαβολομέρα σήμερα. Πέντε διαφορετικούς φόρους πρέπει να πληρώσω. Και να ‘τανε μόνο αυτό πάλι καλά θα έλεγα. Θα τους μόστραρα την ημερομηνία -Παρασκευή και 29- και θα καθάριζα μ’ ένα «αυτά δεν γίνονται».

Για ποια φοροδοτική ικανότητα μιλάς όταν από τις 15 του μηνού δεν υπάρχει σάλιο. Να ‘τανε αρχή του μήνα να το συζητήσουμε. Να κόψω τσιγάρα και καφέ, άντε και το ένα γεύμα την ημέρα, να μην πληρώσω τηλέφωνο και ρεύμα, να πω κάτι μπορεί να γίνει.

Για καύσιμη ύλη ούτε λόγος, το ΙΧ είναι κλεισμένο στο γκαράζ εδώ και κάτι τέρμινα με παρηγόρησε κι ο γιατρός «είναι καλό να περπατάς» το έριξα και ‘γω στο ποδαρόδρομο και καθάρισα.

Μα όταν σου λένε ότι από την σημερινή μέρα κρίνεται η τύχη του κρατικού προϋπολογισμού, κι αν δεν πληρώσεις ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος «όνειρο ήταν και πέταξε» σου βάζουν και ηθικά διλήμματα. Άντε τώρα να νιώθεις και ηθικός αυτουργός που θα πέσει ο κρατικός κορβανάς έξω.

Φταίω εγώ ρε φίλε που εσύ υπολόγιζες χωρίς τον ξενοδόχο; Οχτώ χρόνια με ξεζούμισες. Και κάτι οικονομίες που υπήρχαν για τη δύσκολη τελειώσανε κι αυτές.

Μ’ έφτασες στο αμήν βρε αδερφέ.

Έπιασα πάτο, πως να στο δώσω να το καταλάβεις.

Δεν θέλω να γίνω αγενής αλλά εδώ το ‘χω να στο πω.

Άει σιχτίρ εσύ και οι φόροι μου…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]