Άβα Βαγγελάτου: «Η πρωτοπόρα σκέψη ανθίζει στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης»

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”38480″ img_size=”full”][vc_column_text]Άβα Βαγγελάτου, εκπαιδευτικός, συνδικαλίστρια του ΠΑΜΕ, δημοτική σύμβουλος με την ΛΑΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ στο Δήμο Πύργου

Η Ρόζα Λούξενμπουργκ υπήρξε πρότυπο εκπαιδευτικού για πολλούς από εμάς όταν ξεκινούσαμε την επαγγελματική μας ζωή, και ενώ είχαμε ήδη κάνει καριέρες στον ιδιωτικό τομέα -περιμένοντας τον πολυπόθητο διορισμό-  σαν  αιθεροβάμονες «τρελοί» που διάλεξαν τον δημόσιο χώρο για να επιτελέσουν το λειτούργημα του «δάσκαλου».

«Συνάδελφοι: Η αποστολή του δασκάλου είναι να φτιάξει ανθρώπους, μα για να φτιάξουμε ανθρώπους, πρέπει πρώτα εμείς να γίνουμε άνθρωποι. Δεν μπορούμε να μείνουμε έξω από τους αγώνες του λαού, να μην κάνουμε δήθεν πολιτική.

Γιατί τότε κάνουμε πολιτική αντίθετη από τα συμφέροντα του λαού. Εμείς θα φτιάσουμε ανθρώπους συνειδητούς και ελεύθερους. Χρέος μας είναι να σταθούμε πλάι στο λαό μας και στην ανάγκη να τον οδηγήσουμε». Αυτά έλεγε η Ρόζα.

Πόσοι όμως σήμερα, εφαρμόζουν την πραγματική πνευματική αντίσταση μέσα στους χώρους της εκπαίδευσης προς όφελος των παιδιών αλλά και όλης της εργατικής -αλλά άνεργης σήμερα- οικογένειας; Πόσοι μιλάνε για τις αξίες της πανανθρώπινης αξιοπρέπειας και το αγωνιστικό φρόνημα που πρέπει να διακατέχει τον νέο σήμερα για να μην υποκύπτει -σαν ένα ακόμη πιόνι- στο εκλογικό πελατολόγιο του κάθε πολιτικάντη.

Τα τελευταία χρόνια που έχουν θιγεί όλα τα δικαιώματά μας, πόσοι κατεβαίνουν στην απεργία για την διεκδίκηση των χαμένων; Πόσοι δεν ντρέπονται να πατήσουν το κατώφλι του σχολείου σαν απεργοσπάστες; Και πόσοι είναι αυτοί που νομίζουν ότι ανήκουν στην πνευματική «ελίτ»;

Και υπάρχουν και οι άλλοι….

Οι διεκδικητές. Οι αγωνιστές. Οι εθελοντές στις δομές βοήθειας. Οι «βλάκες» κατά μερικούς. Αυτοί που πληρώνουν την απεργία τους με 35% προσαύξηση πάνω στο μεροκάματο, με πειθαρχικές διώξεις όταν υπερασπίζονται τα κεκτημένα και τις ιδέες τους.

Με στέρηση μισθού – τώρα με την «νέα» αξιολόγηση- αλλά και με συντροφικά μαχαιρώματα εντός και εκτός χώρου δουλειάς. Μια ζωή χαμένη; Μια ζωή κερδισμένη λέω εγώ, γιατί έτσι ξεχωρίζουν οι χαρακτήρες και οι συμπεριφορές.

Έλα όμως που η ζωή μας έφερε στο τέλος σχεδόν μιας 35/χρονης ζωή μέσα στα σχολεία να βρεθούμε αντιμέτωποι με την αριστεροακροδεξιά κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και να μην ξέρουμε τι μας γίνεται; Κάνουμε προσευχή το πρωί;

Όχι λέει ο Υπουργός ναι λέει ο συγκυβερνητικός εκπρόσωπος.  Υπάρχει ανεξιθρησκεία και εφαρμόζεται σύμφωνα με το σύνταγμα; Ποιος την πληρώνει την παλάντζα ανάμεσα σε δύο βάρκες; Εμείς, οι εκπαιδευτικοί και εσείς οι γονείς, κοντολογίς – και όχι μόνο για το ποταπό παράδειγμα που έδωσα- ο λαός. Που δεν ξέρει τι του γίνεται.

Που δεν ξέρουμε κι εμείς οι ίδιοι τι πρέπει να εφαρμόσουμε και πώς, ώστε να μην εκτεθούμε στην υπηρεσία αλλά και απέναντι στους εαυτούς μας. Διότι, κύριοι, εκτίθεμαι, όταν με ρωτάει ο μαθητής μου για το σύστημα των εξετάσεων που θα εφαρμοστεί από φέτος (του χρόνου;, του παραχρόνου;)  και εγώ του απαντώ πως δεν γνωρίζω.

Καθημερινά μελετάμε τις διάφορες απόψεις των υπουργών, υφυπουργών και λοιπών κυβερνητικών σχετικά με τα εκπαιδευτικά και πάντα τελειώνουμε τη βδομάδα με απορίες και αλλαγές πορείας. Αλλαγές πορείας όχι μόνο ως προς τα εκπαιδευτικά- κατευθύνσεις, εξεταστικά κ.λπ. εφαρμοστικές διατάξεις, αλλά και σε σχέση με την ίδια την προσωπική μας ζωή, μιας και δεν είναι τίποτα ξεκάθαρο ούτε με την προοπτική της οικονομικής μας κατάστασης που είναι διαρκώς μεταβαλλόμενη τα τελευταία 10 -11 χρόνια, αλλά και με το πότε θα συνταξιοδοτηθούμε ώστε να αδειάσει και καμία θέση για τους νέους.

Σε αυτό το «large» κλίμα ξεκινάει και η φετινή σχολική χρονιά.

Θολά και χωρίς χρηματοδοτήσεις με τεράστιες ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή και μπαλώματα στις αναθέσεις μαθημάτων για οικονομία προσωπικού. Με διοικητικά μέτρα και δήθεν αυστηρότητα από τους επάνω σχετικά με την εφαρμογή των νέων διατάξεων -που αλλοίμονο- σίγουρα θα αλλάξουν πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις.

Με τις ανακοινώσεις του υπουργείου σχετικά με το σχέδιο νόμου για το Λύκειο είναι απολύτως φανερό ότι μιλάμε για ένα πιο σκληρό Λύκειο, αποκλειστικά προσανατολισμένο στην πρόσβαση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

Με τέτοιες, λοιπόν, πιο σκληρές και ανταγωνιστικές διαδικασίες είναι απορίας άξιο πώς επιχειρηματολογεί η κυβέρνηση ότι θα μειωθούν τα φροντιστήρια και η παραπαιδεία… Και είναι ξεκάθαρο ότι όταν γίνεται πιο σκληρό και ανταγωνιστικό το σχολείο σε μια ταξική κοινωνία, τότε γίνεται και πιο ταξικό, αυτοί που πλήττονται περισσότερο είναι οι πιο αδύναμοι της κοινωνίας.

Π.χ.  αν ένας μαθητής δεν θέλει να διεκδικήσει είσοδο στην Ανώτατη Εκπαίδευση, τότε στη Γ’ Λυκείου θα πάρει ως μάθημα τη Νεοελληνική Γλώσσα (που θα είναι για όλους υποχρεωτική) και από κει και πέρα για τα άλλα τρία μαθήματα στα οποία θα δίνει εξετάσεις και θα διδάσκεται όλη τη χρονιά θα μπορεί να διαλέξει ό,τι θέλει!

Για παράδειγμα, κάποιος μπορεί να διαλέξει Αγγλικά, Μουσική, Πληροφορική, Σχέδιο ή ακόμα και κάποιο μάθημα από ΕΠΑΛ, που θα το διδάσκεται εξ αποστάσεως με τη χρήση των νέων τεχνολογιών…

Και γεννιέται το ερώτημα: Πώς, αλήθεια, αναβαθμίζεται ο μορφωτικός ρόλος του Λυκείου όταν για όσους δεν τους ενδιαφέρει η διαδικασία πρόσβασης, τους αφήνουμε να διδάσκονται ό,τι θέλουν, τους αφήνουμε να μην πάρουν ούτε ένα βασικό μάθημα εκτός από τη Γλώσσα;

Από όλα αυτά φαίνεται ότι καμιά αγωνία δεν έχει η κυβέρνηση για την ενίσχυση του μορφωτικού ρόλου του Λυκείου. Αντίθετα, φτιάχνει ένα Λύκειο υποταγμένο αποκλειστικά στην πρόσβαση.

Καλή σχολική χρονιά συνηθίζουμε να λέμε. Καλή αγωνιστική χρονιά για όλους σας εύχομαι εγώ.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]