Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που νιώθω έστω και πρόσκαιρα την επιθυμία να πιστέψω στο θεό. Να πιστέψω σε κάτι το οποίο είναι πέρα και πάνω από εμάς. Να παρηγορηθώ με την ιδέα της αθανασίας της ψυχής, και τελικά να πω ότι στο κάτω κάτω, η ζωή περνά αλλά δε χάνεται και ίσως κάποτε να επιστρέψει με μία άλλη μορφή, με έναν άλλο τρόπο τον οποίο απλώς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε. Κάτι τέτοιες στιγμές θέλω να πιστέψω. Θέλω να πιστέψω ότι δεν πειράζει που άνθρωποι αγαπημένοι –ακόμη κι αν δεν είναι «δικοί μας»– φεύγουν, γιατί πηγαίνουν σε έναν καλύτερο τόπο, χλοερό και γαλήνιο. Και εκεί που πηγαίνουν δεν είναι μόνοι αλλά ανταμώνουν επιτέλους με όσους και με όσα είχαν χάσει. Θέλω πολύ να πιστέψω. Θέλω…

Αλλά δεν μπορώ, γιατί έχω πειστεί ότι σαν πεθάνει ο άνθρωπος, γίνεται κάλιο, νάτριο, ασβέστιο, ιώδιο, και τούτη η γνώση ή έστω η υποκειμενική βεβαιότητα, επιτείνει δυστυχώς την τραγικότητα στη θεώρηση της ζωής από τον εκάστοτε αγνωστικιστή. Εμείς βλέπεις, αδυνατούμε να βρούμε ησυχία σε τούτο τον κόσμο. Αδυνατούμε να κάνουμε πάντα ήμερο ύπνο. Αδυνατούμε να χωνέψουμε το παράλογο της ύπαρξης και το άδικο του κόσμου. Αδυνατούμε ακόμα και να εξηγήσουμε πως γίνεται το κακό να χτυπάει κατά κανόνα τους πραγματικά καλούς ανθρώπους˙ πως γίνεται η τύχη κι η αναγκαιότητα αυτής της ζωής να εξαντλεί τη σκληρότητά της σχεδόν αποκλειστικά πάνω τους.

Πως γίνεται… Πως γίνεται ένας πατέρας να δολοφονείται την ώρα που γεννιέται το παιδί του; Το θυμάμαι σα χθες, –αυτό συζητούσαμε όλοι το 2011, όταν σκότωσαν τον Μανώλη Καντάρη για μία κάμερα η οποία πουλήθηκε για 120 ευρώ στο Μοναστηράκι. Ο άνθρωπος χρειαζόταν την κάμερα για να καταγράψει τη γέννηση της κόρης του και τον μαχαίρωσαν. Από εκεί και πέρα, δεν υπάρχουν πολλά για να πει κανείς, παρά μόνο για τη Σιμόνα Βιρτζίλι, αυτή τη σπουδαία γυναίκα, η οποία έφυγε από τη ζωή το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, βυθίζοντας στη θλίψη την τοπική κοινωνία αλλά και ανθρώπους από όλη τη χώρα που την είχαν διακρίνει ως υπόδειγμα δύναμης και αντοχής, όχι μόνο επειδή μεγάλωνε μόνη δύο παιδιά αλλά κυρίως επειδή έμενε όρθια παρά τα όσα τραγικά είχε βιώσει.

Και είναι γνωστό ότι αυτή η κοπέλα αποτελούσε ανέκαθεν υπόδειγμα ήθους και προκοπής, για όσους είχαν την τύχη να την γνωρίσουν προτού το τραγικό συμβάν της δολοφονίας του συζύγου της αλλάξει τα πάντα στη ζωή της. Η Σιμόνα ήταν αδιαμφισβήτητα μία γυναίκα η οποία ξεπέρασε τον εαυτό της και τελικά το μόνο που δεν κατάφερε να ξεπεράσει ήταν η αρρώστια της. Αυτό κι αν είναι τραγικό. Γι’ αυτό λέμε μερικές φορές πως δεν υπάρχει θεός. Δε γίνεται να έχει περάσει όσα είχε περάσει και να πεθάνει προτού προλάβει να μεγαλώσει τα παιδιά της. Και είμαι βέβαιος ότι αυτό σκεφτόταν ενώ ανέβαινε στωικά και με απερίγραπτη αξιοπρέπεια τον Γολγοθά της: τα παιδιά της.

Πρωτίστως γι’ αυτά είναι μία τραγωδία. Πρώτα χωρίς μπαμπά, τώρα χωρίς μαμά, σε τόσο τρυφερή ηλικία. Είναι και για τη μάνα μία τραγωδία, την Τριανταφυλλιά Νικολοπούλου – Βιρτζίλι, μία πραγματικά αξιοθαύμαστη γυναίκα, γιατί κανείς γονιός δεν πρέπει να θάβει το παιδί του. Είναι και για τους συγγενείς και φίλους μία τραγωδία. Και είναι όλα τόσο απίστευτα σκληρά. Ωστόσο τα παιδιά θα μεγαλώσουν και είναι βέβαιο ότι θα γίνουν καλοί και άξιοι άνθρωποι, γιατί όλοι θα τους μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τον πατέρα και για τη μάνα. Τη μάνα που λύγισε μόνο μπροστά στο χάρο. Μία πραγματική ηρώισσα, που θαρρείς πως ξεπήδησε από αρχαία τραγωδία.

Ο Δικαιόπολις