Γράφει η γιαγιά με το ένα δόντι

Με την προσμονή της μεγάλης γιορτής και ενθουσιώδες πετάρισμα, κατέφθασε η πεταλούδα στον Πύργο. Είχε σουρουπώσει και αντίκρισε μια σχεδόν άδεια πολιτεία με ελάχιστα φώτα και χωρίς ανθρώπους. Έτρεξε στην φίλη της την αραχνούλα να ενημερωθεί. Εκείνη, αντί να υφαίνει τα πέπλα της γιαγιάς, είχε αφοσιωθεί στην εποπτεία του παγκόσμιου ιστού αφού φέτος το φεστιβάλ θα γινόταν διαδικτυακά.

Βγήκε ξανά στην πόλη και πέταξε μέχρι τον Απόλλωνα, που ήταν κλειδαμπαρωμένος και σκοτεινός. Απάγκιασε στο πρεβάζι του παραθύρου του επάνω εξώστη και από το άνοιγμα της κουρτίνας είδε το ζιζάνιο- λουλουδάκι να ετοιμάζεται να ανοίξει το λουλούδι του και το χαιρέτησε με αγάπη.

Ένα περαστικό παιδί, που είχε βγάλει βόλτα το σκυλάκι του, της είπε ότι τα παιδιά της γαλαρίας είχαν αναλάβει τη φροντίδα του και καθημερινά κάποιο το πότιζε. Ευτυχώς σκέφτηκε και αναθάρρησε.

«Το φεστιβάλ είναι η γιορτή των παιδιών και του σινεμά και δε χωράει ζόφος και θλίψη» σκέφτηκε φωναχτά.

Πέταξε μέχρι το εργαστήριο της λιβελούλας, που ακούραστα συντόνιζε τις δράσεις των δαιμόνιων ζιζανίων- ρεπόρτερ. Εκείνη των ώρα είχαν τηλεδιάσκεψη και κάποιο παιδί παρατήρησε ότι η πεταλούδα έχανε σταδιακά το χρώμα της και μεταμορφωνόταν σε ένα μελαγχολικό γκρι έντομο. Όλοι θορυβήθηκαν…. Τι συνέβαινε στην αγαπημένη τους φίλη; Η σοφή λιβελούλα διέγνωσε άγχος και μοναξιά.

Το γκρι παιδί της αφίσας προσφέρθηκε να την συντροφεύει και της χάρισε λίγο πράσινο χρώμα από την καραμούζα του και ένα τραγούδι.

Τα ζιζάνια όμως ήθελαν να θεραπευτεί η αγαπημένη τους φίλη και συνοδοιπόρος. Αφού συσκέφτηκαν αρκετή ώρα αποφάσισαν…
Να δώσουν προσωρινά χρώμα στα φτερά με ένα κολάζ από ψηφιακές εικόνες χαμογελαστών ζιζανίων και απεριόριστη πρόσβαση σε ταινίες.

Έτσι σιγά- σιγά άρχισε να χρωματίζεται πάλι και μέχρι την ψηφιακή τελετή λήξης είχε επανέλθει πλήρως.

Τέλος.