Συνέντευξη από τους: Αλεξάνδρα Μπερτσάτου, Αλέξανδρος Τσαπάρας & Διονύσης Καραμάνης

Πόσα χρόνια ασχολείστε την μουσική και τι σας παρακίνησε να αρχίσετε αυτή την ενασχόληση;

Με την μουσική ασχολούμαστε από 5-6 χρονών. Αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι και οι δύο γονείς μας είναι μουσικοί. Ασχολήθηκαν και οι δύο με την διδασκαλία της μουσικής και την έκδοση μουσικών βιβλίων. Γεννηθήκαμε λοιπόν σε ένα σπίτι μουσικό. Ζούσαμε μαζί με τους μαθητές τους και παρακολουθούσαμε μουσικά σεμινάρια μαζί τους. Η μουσική ήταν κάτι το δεδομένο. Όπως μέσα στο πρόγραμμά μας υπήρχε η ώρα του φαγητού, έτσι υπήρχε και η ώρα που θα παίζαμε βιολί ή κιθάρα. Μετά στην συνέχεια πήραμε την απόφαση και μόνοι μας επαγγελματικά πως θέλαμε να ασχοληθούμε με αυτό. Δεν ήταν μόνο επειδή μεγαλώσαμε σε ένα μουσικό σπίτι, γιατί θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε με κάτι διαφορετικό. Απλά υπήρξε κάποια στιγμή στην ζωή μας που είπαμε πως αυτό θέλαμε να κάνουμε.

Ποια είναι τα συναισθήματα που σας καταβάλουν όταν παίζετε με τα μουσικά όργανα ή δίνετε μία παράσταση;

Τα συναισθήματα που μας καταβάλουν είναι κυρίως χαρά και αυθορμητισμός. Ενώ στήνουμε και οργανωνόμαστε σκληρά ένα συγκεκριμένο πλάνο σχετικά με αυτό που θα παρουσιάσουμε στην σκηνή, επιδιώκουμε αυτό που θα βλέπουν οι θεατές να είναι ένα χαλαρό και αυθόρμητο θέαμα.

Είναι εύκολη η διασκευή όλων των ειδών μουσικής και ποιο είδος προτιμάτε εσείς περισσότερο;

Έχουμε τρεις πυλώνες πάνω στους οποίους βασιζόμαστε. Έχουμε την heavy metal, την κλασική μουσική και την παραδοσιακή μουσική. Από εκεί και πέρα οτιδήποτε ακούσουμε και μας αρέσει, θα το παίξουμε. Μπορεί να προέρχεται από οποιοδήποτε είδος μουσικής, τον ρεμπέτικο κόσμο, την κλασική μουσική, την ροκ, την ποπ… Και μετά υπάρχουν και τα δικά μας κομμάτια που είναι δική μας ιδέα και έμπνευση.

Από πού πηγάζει η ενέργεια και η τρέλα σας;

Πηγάζει από μέσα μας. Αυτό που κάνουμε το κάνουμε για το κέφι. Μας αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνουμε.  Βγαίνει από μέσα. Σε αυτό συμβάλουν και όλες οι αναμνήσεις και τα βιώματα που έχουμε από μικρά παιδιά. Την ώρα που παίζουμε μας έρχονται όλα αυτά στην μνήμη. Έχουμε ζήσει γενικώς ωραία παιδικά χρόνια οπότε όλα αυτά την στιγμή που δίνουμε μία παράσταση βγαίνουν προς τα έξω. Επιπλέον παίζει συμπαντικό ρόλο το γεγονός ότι έχουμε πολύ καλές σχέσεις μεταξύ μας με εξαίρεση τις ελάχιστες φορές που τσακωνόμαστε.

Ο βαθμός δυσκολίας εκμάθησης των μουσικών οργάνων είναι μεγάλος, πόσο μάλλον για να γίνεις ”έξπερτ” όπως εσείς. Κατά την διάρκεια όλης αυτής της διαδικασίας, σκεφτήκατε ποτέ να τα παρατήσετε;

Λυδία:

Άμα ρωτήσεις έναν μουσικό και σου πει πως δεν έχει περάσει ποτέ από το κεφάλι του να τα παρατήσει κάποια στιγμή, είναι ψεύτης. Από εκεί και πέρα το να καταφέρεις να παίζεις καλά ένα όργανο και να γίνεις μάστερ σε αυτό, είναι τόσο δύσκολο όσο και το να είσαι καλός δικηγόρος ή καλός λογιστής ή γιατρός ή δάσκαλος. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα, μόνο που αυτή η δουλειά περιλαμβάνει και την τέχνη. Όπως και όλα τα πράγματα στην ζωή, έτσι και η ενασχόληση με την μουσική  χρειάζεται φαντασία, ταλέντο αλλά κυρίως σκληρή δουλειά.

Κων/ος:        

Εγώ κάποια στιγμή είχα παρατήσει το τσέλο. Ο λόγος ήταν για να ασχοληθώ με ένα άλλο μουσικό όργανο. Ήταν ένα πολύ μικρό διάστημα για το οποίο είχα σκεφτεί πως θα ασχοληθώ με τα τύμπανα και όχι με το τσέλο. Βέβαια μετά βρήκα έναν τρόπο να τα συνδυάσω και τα δύο.

Μετά από τόσα χρόνια έχετε ακόμα άγχος όταν δίνετε παραστάσεις;

Το περισσότερο άγχος που είχα ποτέ στην ζωή μου ήταν κατά την διάρκεια μίας σχολικής εκδήλωσης στο λύκειο που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω τον λόγο. Τέτοιο άγχος δεν είχα νιώσει ούτε στο Μέγαρο, ούτε στο Ηρώδειο, ούτε εδώ σήμερα αλλά μόνο τότε. Είχα τόσο άγχος που το είχαν καταλάβει όλοι οι φίλοι μου. Πιστεύω πως αυτό συνέβη επειδή ήταν όλοι φίλοι, γνωστοί αλλά και λόγω του σχολικού περιβάλλοντος που δημιούργησε ταραχή.