Γράφει η Ειρήνη Ζέζα, 18 ετών, φοιτήτρια Φιλολογίας, Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Και οι σκέψεις είναι παντού. Παντού και πουθενά. Κλεισμένη στο σπίτι, ξυπνάς από φωνές. Μα δεν έχουν σώμα αυτές. Είναι από οθόνες. Κι εγώ νιώθω χαμένη. Δεν ξέρω σε ποια οθόνη να κοιτάξω πρώτα. Όλα τρέχουν. Οι μέρες, οι ώρες, οι εβδομάδες, τα γεγονότα, τα μαθήματα. Όμως νιώθω σα να έχουν όλα σταματήσει. Να, όπως στις ταινίες: πριν ο πρωταγωνιστής κάνει το μεγάλο βήμα οι άλλοι παγώνουν. Σταματούν να κινούνται. Ναι. Σίγουρα ο πρωταγωνιστής είναι ο χρόνος κι εγώ οι τριγύρω.

Συχνά πιάνω τον εαυτό μου να ξεχνάει τι μέρα είναι. Μάλλον δεν έχουν μεγάλη διαφορά η μία από την άλλη. Αν είχαν θα τις θυμόμουν. Πάντα θυμάσαι τη μέρα που είδες κάποιον ή κάτι ή που έγινε κάτι.

Όμως, Φεστιβάλ μου σε νιώθω. Ξέρω ότι δεν μπορώ να σ’ αγγίξω, αλλά είσαι εκεί. Το ξέρω! Το νιώθω στον αέρα! Η ατμόσφαιρα, οι μέρες μυρίζουν Φεστιβάλ! Τώρα είναι ο καιρός σου. Αλήθεια, σου ανήκει αυτή η περίοδος. Είναι η δική σου η γιορτή. Η δική μας! Κι εμείς θα είμαστε μαζί σου κάθε στιγμή, δεν θα σ’ αφήσουμε.

Ναι, όλα θα μας λείψουν φέτος. Τα πρόσωπα παλιά και νέα, οι αγκαλιές, η μεγάλη οθόνη που βουτάμε μέσα της σε άλλους κόσμους, το πάτωμα του Απόλλωνα, η ζεστασιά που νιώθεις όταν μπαίνεις μέσα, που ακόμα κι αν έξω κάνει κρύο, μέσα είναι καλοκαίρι. Η πεταλούδα σου, το τρέξιμο από τον Απόλλωνα στο Συνεδριακό και πάλι πίσω, η γεμάτη χαρά με μια απίστευτη κούραση στο τέλος της ημέρας, το πλέον μόνο για έναν ύπνο σπίτι μας, ακόμα και το κρύωμα που πάντα αποκτούσα στο τέλος της εβδομάδας. Και το κλάμα… Αχ ναι το κλάμα στην τελετή λήξης! Η λύτρωση ότι αυτό που ζήσαμε ήταν μαγικό και θα μας λείψει.

Ξέρεις, πάντα η πεταλούδα σου φέρνει την άνοιξη. Είμαστε… τυχεροί που σε έχουμε!

Σ’ ευχαριστούμε που και φέτος θα μας ταξιδέψεις. Εμείς τα ζιζάνια θα είμαστε παρόντες. Έχουμε ήδη λάβει θέσεις!

Ζιζάνια όλου του ντουνιά… μαζευτείτε ν’ αρχίσει Φεστιβάλ!

Λοιπόν… Καλό μας Φεστιβάλ!!!