Γράφει η Δήμητρα Ζωή Μεϊδάνη, 19 ετών, φοιτήτρια Νομικής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

Είναι ευρέως γνωστό και αδιαμφισβήτητο πως βιώνουμε μία εικοσαετία ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων, οι οποίες ναι μεν έχουν μεγάλο θετικό αντίκτυπο στην καθημερινότητα των ανθρώπων, αλλά από την άλλη έχουν αρνητικές επιπτώσεις σε διάφορους τομείς της ανθρώπινης ζωής. Ένας τέτοιος τομέας είναι αυτός της ψυχαγωγίας, και ειδικότερα του κινηματογράφου. Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν πρέπει να μας απασχολεί έντονα ποια έχει καταστεί πλέον η σχέση των νέων με τον τελευταίο.

Ο κινηματογράφος αποτελεί έναν από τους κατεξοχήν πιο συνηθισμένους τρόπους ψυχαγωγίας, καθώς είτε στο σινεμά είτε στο σπίτι, με καλή παρέα και ποπ κορν για συντροφιά, μόνο συναισθήματα χαλάρωσης και καλής διάθεσης μπορούν να δημιουργηθούν. Σαφώς οι γιγαντιαίες οθόνες στον χώρο ενός κινηματογράφου και το έντονο οπτικοακουστικό υλικό δεν δύνανται να συγκριθούν με την παρακολούθηση μίας ταινίας στο σπίτι.

Οι νέοι σήμερα ενδιαφέρονται για την ψυχαγωγία τους και την αναζητούν με κάθε δυνατό τρόπο. Ωστόσο, ο τρόπος αυτός είναι φανερά αποξενωμένος από τις «παραδοσιακές» ασχολίες με τις οποίες μεγάλωσαν και επιμορφώθηκαν οι προηγούμενες γενιές. Η εύκολη, άμεση και καθόλου δαπανηρή διασκέδαση αποτελεί το πρώτο πλάνο ενός έφηβου σήμερα. Θεωρείται προτιμότερο κάποιος απλά να κατεβάσει μία ταινία στο λάπτοπ του ή ακόμη να αποκτήσει μηνιαία συνδρομή στο Netflix, το οποίο του παρέχει απλόχερα ποικίλου είδους ταινίες, από το να επισκεφτεί τις οθόνες ενός κινηματογράφου. Η επαναλαμβανόμενη αυτή συμπεριφορά δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο στην επιχείρηση αυτή, αφού οι σχεδόν μηδαμινές εισπράξεις εισιτηρίων δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο κόστος προβολής των ταινιών.

Μου γεννάται λοιπόν η εξής απορία: πώς είναι δυνατόν οι νέοι, οι οποίοι έχουν μία στοιχειώδη κινηματογραφική παιδεία είτε από το σχολείο είτε από την συμμετοχή τους στα διάφορα Φεστιβάλ Κινηματογράφου που διαδραματίζονται για την ευαισθητοποίηση των ίδιων, να είναι απομονωμένοι στην οθόνη ενός υπολογιστή δίχως καμία ανάγκη να βιώσουν την άμεση εμπειρία του κινηματογράφου. Από την άλλη, το μικρό υπάρχον ποσοστό των νέων που θα επιλέξει να δει μία ταινία στην αίθουσα ενός κινηματογράφου παρά στο σπίτι, προτιμά συγκεκριμένου είδους και προελεύσεως ταινίες, πράγμα που οδηγεί σε υποσυνείδητο συμβιβασμό, να μη γίνεται εύκολα δεκτό ένα καινούριο και διαφορετικό «προϊόν».

Λόγω των συνθηκών στις οποίες ζούμε, με τα νέα τεχνολογικά δεδομένα να εισβάλλουν καθημερινά στο πρόγραμμά μας, η προσπάθεια για μεγαλύτερη εξοικείωση και ευαισθητοποίηση των νέων με τον κινηματογράφο θα πρέπει να γίνει περισσότερο φιλότιμη απ’ ότι είναι. Ίσως η υιοθέτηση μεθόδων καλύτερης προώθησης του χώρου και η βελτιστοποίηση των μέσων με τα οποία λειτουργεί να βοηθούσαν στην ενίσχυση αυτής της σχέσης. Ο κινηματογράφος δεν πρέπει να εκλείπει, όσο περνούν τα χρόνια, από έναν πολιτισμό σαν τον δικό μας, καθώς αποτελεί μέσο έκφρασής του.