Γράφει η Μαρία Ασμή, 19 ετών
Τι κακό κι αυτό που μας βρήκε; Μια παρασιτική μορφή ζωής μερικών δεκάδων νανομέτρων έχει πλήξει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ανά τον πλανήτη και έχει προκαλέσει σε σύντομο χρονικό διάστημα σημαντικές αλλαγές στο περιβάλλον, στις πολιτείες, στην ίδια την καθημερινότητά μας… Νεκρά θύματα του ιού, συνωστισμένα νοσοκομεία, άδειες πόλεις και ερημωμένοι δρόμοι αποτελούν πλέον τις συνηθέστερες εικόνες που θα αντικρίσει κανείς στα μέσα και στο διαδίκτυο.
Πολλές χώρες περιήλθαν σε κρίσιμη κατάσταση με την «επίθεση» του ιού, χάνοντας χιλιάδες ανθρώπους. Έτσι λοιπόν και η χώρα μας, μεταξύ πολλών άλλων κρατών, προέβη σε αυστηρά περιοριστικά μέτρα εγκλεισμού των κατοίκων, ώστε να αποφευχθεί κατά το δυνατόν περισσότερο η εξάπλωση του ιού και η απειλή της υγείας κι άλλων πολιτών. Ελπίζω το μέτρο αυτό να φανεί αποτελεσματικό και να συνεισφέρει στον περιορισμό των κρουσμάτων.
Ωστόσο η υποχρεωτική παραμονή στο σπίτι, πλην των εξόδων για την προμήθεια των αναγκαίων προϊόντων, δεν είναι χωρίς τίμημα. Οι περισσότεροι από εμάς, αν όχι όλοι, δεν έχουμε ζήσει ποτέ κάτι παρόμοιο και ούτε πιστεύαμε πως θα υποχρεούμασταν να μείνουμε σε πραγματική καραντίνα. Η καθημερινότητά μας βασιζόταν στην επαφή με τον «έξω κόσμο» και τις μετακινήσεις, είτε για λόγους επαγγελματικούς, είτε για λόγους αναψυχής.
Κατά συνέπεια, αυτή η απότομη αλλαγή δημιούργησε πληθώρα συναισθημάτων, συχνά αντικρουόμενων. Όπως ο περισσότερος κόσμος, έτσι κι εγώ αισθάνομαι άγχος κι αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι. Αναρωτιέμαι πόσο καιρό θα χρειαστεί να εφαρμόζονται τα μέτρα αυτά και αν θα καταφέρουμε σύντομα να επανέλθουμε στην κανονική ροή των πραγμάτων, καθώς το ενδεχόμενο μιας μακράς καραντίνας φαντάζει αποκαρδιωτικό… Μου έχουν λείψει πολλές ασχολίες και δραστηριότητες, καθώς και άλλα πράγματα που μπορούσα να κάνω «προ καραντίνας» και υπάρχουν φορές που κατακλύζομαι από αρνητική διάθεση σκεπτόμενη το άγνωστο διάστημα που θα αναγκαστούμε να υποστούμε τις δυσκολίες και τις απαγορεύσεις …
Και η μόνη παρηγοριά στις αντιξοότητες που πληθαίνουν είναι νομίζω να αποκομίσουμε τα όποια θετικά στοιχεία υπάρχουν στην κατ’ οίκων απομόνωση! Προσωπικά, έχω χρόνο να διαβάσω για τις εξετάσεις χωρίς να «κυνηγώ» το χρόνο, να εξασκηθώ στη μουσική χωρίς να βιάζομαι, να διαβάσω βιβλία που είχα καταχωνιάσει σε κάποιο μέρος της βιβλιοθήκης, να γνωρίσω καλύτερα τη φύση και να ασκηθώ σε αυτή (ακόμα κι αν είναι λίγο «ριψοκίνδυνο» αυτό το τελευταίο)…
Καθώς δεν είναι όλες οι καταστάσεις άσπρο-μαύρο, η δημιουργική αξιοποίηση του περισσού ελεύθερου χρόνου μπορεί να συνεισφέρει σημαντικά στη διατήρηση θετικής διάθεσης. Ας διαβάσουμε βιβλία, ας δούμε ταινίες, ας συζητήσουμε με την οικογένειά μας, ας αφιερώσουμε χρόνο στον εαυτό μας, ας κάνουμε μια ενδοσκόπηση, ας χαλαρώσουμε από τους ξέφρενους ρυθμούς της «κανονικής» ζωής. Γιατί αν θέλουμε να βγούμε ανανεωμένοι από το παράξενο αυτό συμβάν που βιώνουμε, οφείλουμε να αισιοδοξούμε!
