Γράφει η Κατερίνα Δημητροπούλου, 20 ετών
«Με λένε Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Είμαι 27 χρονών. Πριν 9 χρόνια έδωσα πανελλήνιες και πέρασα στη Νομική Αθηνών. Στα 23 μου, πήρα το πτυχίο μου. Ένα χρόνο αργότερα, έπιασα δουλειά σε ένα δικηγορικό γραφείο, όπου εργάζομαι μέχρι και σήμερα και ασχολούμαι κυρίως με παιδοκτονίες. Με εξοργίζει το γεγονός ότι ένας άνθρωπος έχει το θράσος να δολοφονήσει ένα παιδί.
Στα 22 μου, ο κολλητός μου ο Νίκος, με τον οποίο γνωριστήκαμε στο σχολείο και δέσαμε αμέσως, ήρθε να μου ζητήσει να βαφτίσω τον γιο του. Η συγκίνηση που ένιωσα δεν περιγράφεται, και προφανώς δέχτηκα. Με το Νίκο έχουμε περάσει πολλά μαζί, κυρίως φάσεις που ψαχνόμασταν με την πολιτική. Πηγαίνουμε μαζί και σε πορείες, όπως αυτές για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Στα 20 μου, γνώρισα την Ελευθερία. Ερωτευθήκαμε και στα 24 μας παντρευτήκαμε. Κάναμε μία κορούλα, την ονομάσαμε Δικαιοσύνη. Γεννήθηκε τυφλή, αλλά θεραπεύτηκε.
Μόνο που όλα αυτά δεν συνέβησαν.
Δεν συνέβησαν, γιατί στα 15 μου είχα βγει με τον κολλητό μου, τον Νίκο, στα Εξάρχεια για την γιορτή του στις 6 Δεκεμβρίου. Εκεί τσακωθήκαμε με τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα και με πυροβόλησε στην καρδιά. Δεν πρόλαβα να δώσω πανελλήνιες, δεν πρόλαβα να γνωρίσω την Ελευθερία, δεν πρόλαβα να γίνω δικηγόρος, δεν πρόλαβα να κάνω παιδιά»
Ο Νίκος σημαδεύτηκε από αυτό το γεγονός. Δεν συνέχισε το σχολείο, δεν έκανε παιδιά, δεν ζητήσει από τον καλύτερό του φίλο να βαφτίσει το παιδί του, γιατί τον καλύτερο του φίλο τον έθαψε, κουβάλησε το φέρετρό του.
Όσο για τον αστυνομικό, τον Κορκονέα, δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη. Άλλωστε γιατί να απολογηθεί για ένα 15χρονο;
Καταδικάστηκε σε 13 χρόνια φυλάκιση, αλλά έμεινε μόνο 11.
Σου φαίνεται άδικο; Μα αφού σου το είπα. Η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή πλέον. Βλέπει. Κάνει διακρίσεις. Εξυπηρετεί συμφέροντα.
Σήμερα, με αφορμή τα γεγονότα 12 περασμένων, μαύρων Δεκεμβρίων, σου γράφω για το παιδί που σημάδεψε όλες τις γενιές από τότε μέχρι σήμερα και για πάντα.
Δεν γράφω μόνο για να τιμήσω τον αδικοχαμένο έφηβο, αλλά για να σου υπενθυμίσω ότι μετά τον Παύλο, μετά τον Αλέξη, δολοφονήθηκαν και άλλοι.
Και το ερώτημά μου είναι «Γιατί;». Γιατί η κοινωνία σκοτώνει τα παιδιά της; Τα παιδιά στα οποία βασίζεται το μέλλον της;
Πες μου λοιπόν, ακόμα εμπιστεύεσαι την εξουσία, την κυβέρνηση, τα όργανα που υποτίθεται πως σε προστατεύουν; Κοίτα, για να μην σε κουράζω, ξέρω, δεν τα πας καλά με τα μελό, θέλω όμως να σου πω πως η λήθη είναι η εύκολη λύση για αυτούς που σε θέλουν φερέφωνο.
Μην ξεχνάς πως εκείνο το παιδί και όλα τα άλλα, ζουν μέσα από τους αγώνες σου. Είσαι υπεύθυνος για τις ελπίδες και τα όνειρα που δεν εκπλήρωσαν ποτέ. Μην τους απογοητεύσεις. Σου ζητώ να μην τους ξεχάσεις, μην τους κάνεις τη χάρη. Βγες έξω, κάψε, σπάσε, βρίσε, φώναξε, πάλεψε. Κάνε κάτι!
