Γράφει η Κατερίνα Δημητροπούλου, 19 ετών, φοιτήτρια Πληροφορικής, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου

Εγώ κύριε covid, θα απευθυνθώ σε σένα.

Σε σένα που μου έχεις φέρει τόσα κακά από τότε που εμφανίστηκες.

Στο πρώτο lockdown ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις.

Μου επέβαλες τη μάσκα, με κράτησες μακριά από τους φίλους μου, έκλεισες το Πανεπιστήμιό μου, με μύησες στα «κολλημένα» συστήματα της τηλεκπαίδευσης, ακύρωσες τις προπονήσεις και τα πρωταθλήματά μου.

Έκανα υπομονή.

Το καλοκαίρι, ευτυχώς, έκανες και εσύ τις διακοπές σου.

Δηλαδή μόνο εσύ.

Τα πράγματα κύλησαν πιο ομαλά.

Covid μου όμως, καλοκαίρι χωρίς συναυλίες πώς βγάλαμε;

Και φτάνει κουτσά-στραβά Νοέμβριος, πλέοντας έως τώρα με βάρκα την ελπίδα της επιστροφής στην κανονικότητα.

Lockdown part2.

Καλώς μας τα ξανάφερες.

Μέτρα προστασίας, τα ξέραμε.

Τηλεκπαίδευση, την ξέραμε.

ΜένουμεΣπίτι, το ξέραμε

Όλα τα «χωρίς», τα ξέραμε.

Χωρίς φεστιβάλ όπως το ξέρουμε όμως, πώς;

Φέτος, τίποτα δεν θα είναι ίδιο.

Ούτε θα αγκαλιαστούμε στην τελετή έναρξης, ούτε θα δούμε παλιούς και νέους φίλους από όλο τον κόσμο, ούτε θα βγούμε στους δρόμους να κάνουμε ταινίες, ούτε θα τραγουδήσουμε και θα χορέψουμε όλοι μαζί, ούτε θα μαζευτούμε στον Απόλλωνα να δούμε ταινίες.

Φέτος, μου στερείς την επαφή με τους ανθρώπους που με έκαναν να αγαπήσω τον κινηματογράφο, που μου έμαθαν την αξία της «μεγάλης οθόνης» και τα μυστικά μπρος και πίσω από τις κάμερες.

Φέτος, μου στερείς γνώση, περιπέτεια, δημιουργία.

Για εμένα το φεστιβάλ είναι το χαρούμενο ξύπνημα όλη την εβδομάδα στις 8:00, ο πρωινός καφές στη νομαρχία, οι αγγαρείες του γραφείου, που παρά τη γκρίνια μου, λατρεύω να τις κάνω, οι γύρες από τη νομαρχία στον Ορφέα, έπειτα στον Απόλλωνα και σε όλα τα εργαστήρια με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι.

Τα απογεύματα, γυρίζουμε παντού ταινίες. Τα ζιζάνια, μικρά και μεγάλα, ξεπετάγονται από εκεί που δεν το περιμένεις!

Τα βράδια μας περνάνε βλέποντας ταινίες από κάθε γωνιά της γης.

Εγώ εκεί. Στα σκαλιά της σκηνής του Απόλλωνα, κάθομαι και εύχομαι να χτυπήσει όσο πιο αργά γίνεται το κινητό μου, που όπως πάντα θα είναι ο μπαμπάς μου που θα μου λέει «Πήγε αργά, πότε θα μαζευτείς;»

Και εγώ δεν θέλω με τίποτα να γυρίσω σπίτι!

Φέτος κύριε covid, όλα αυτά μου στερείς!

Όλα αυτά που καμία τεχνολογία εντός σπιτιού δεν μπορεί να αντικαταστήσει!

Τα ζιζάνια θα σε εκδικηθούμε!