Συνέντευξη στους: Αλεξάνδρα Μπερτσάτου, Θανάση Σπυρόπουλο & Αλεξία Παναγιωτοπούλου

Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με τον κινηματογράφο;

Ο κινηματογράφος έχει πολύ μεγάλη σχέση με την ζωγραφική. Εγώ είμαι ζωγράφος και το αντικείμενο που δίδασκα κι ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο ήταν η σχέση της κινούμενης εικόνας με την σταθερή. Δηλαδή πιστεύω ότι ο κινηματογράφος είναι μια εικαστική έκφραση. Ήταν φυσικό δηλαδή να ασχοληθώ όπως ασχολούμαι με διάφορες τεχνικές, μια από αυτές είναι και η κάμερα. Συν ότι με τον κινηματογράφο μπορείς να αφηγηθείς πράγματα και η αφήγηση παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην δουλεία μου.

Η ζωγραφική σας έχει χαρακτηριστεί ανθρωποκεντρική ποιες είναι οι κύριες πηγές έμπνευσης σας.

Οι άνθρωποι, τα βασανιστήρια τους και οι ελπίδες τους.

Θα θέλαμε να μας αναφέρετε λίγα λόγια για την συνεργασία σας με δυο μεγάλους Έλληνες καλλιτέχνες τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον Παντελή Βούλγαρη.

Ο Αγγελόπουλος ήταν ο πρώτος μου δάσκαλος στο σενάριο εδώ και πάρα πολλά χρόνια και πολύ φίλος μου. Το ίδιο και ο Παντελής είναι πάρα πολύ φίλος μου και συνεργαστήκαμε στο “Προξενιό στης Άννας”. Ήταν η δεύτερή μου δουλειά στον κινηματογράφο. Η πρώτη μου δουλειά όταν έπαιξα στον κινηματογράφο ήταν με έναν άλλον σπουδαίο σκηνοθέτη, το ‘68, τον Δήμο Θέο, που επί χούντας έκανε μόνο μία ταινία που λεγόταν “Καίριον”. Και εγώ έπαιζα έναν κομουνιστή φοιτητή που σκότωσε υποτίθεται έναν Άγγλο πράκτορα.

Φέτος είστε πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ. Πώς σας φαίνεται μέχρι στιγμής αυτή η εμπειρία;

Είναι απίστευτη αυτή η εμπειρία και αυτό που κάνετε κυρίως εσείς δεν το έχω ξαναδεί πουθενά! Μπράβο σας! Έχετε οργάνωση και ένα εξαιρετικά ποιοτικό αποτέλεσμα.

Πώς αξιολογείτε μία ταινία; Θα μπορούσατε να μας αποκαλύψετε το μυστικό σας;

Δεν είναι μυστικό. Είναι το σινεμά, από μόνο του σου δείχνεται, σε τραβάει… σε πάει κάπου και πρέπει να το ακολουθήσεις και να το σεβαστείς. Πρέπει να μπεις στον κόπο, αυτό προσπαθώ να κάνω και εγώ. Να μπεις στον κόπο να ασχοληθείς με την προοπτική του ανθρώπου που παρακολουθεί την ταινία, και όχι με τη δική σου, να μην πας προκατειλημμένος, να σεβαστείς τον τρόπο του άλλου. Αυτό είναι η αρχή και το τέλος στην κρίση των πραγμάτων.

Όπως ήδη γνωρίζετε το φεστιβάλ μας απευθύνεται κυρίως σε παιδιά και νέους, και διαβάσαμε στο βιογραφικό σας ότι είστε καθηγητής στη σχολή Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Ποιες είναι οι εμπειρίες σας μέσα από τη συνεργασία με νέα παιδιά και νέο κόσμο;

Κοιτάξτε, εγώ ήμουν στο πανεπιστήμιο στη Σχολή Καλών Τεχνών μέχρι το 2013. Έζησα δηλαδή την αρχή της κρίσης μέσα στο πανεπιστήμιο και μια σταδιακή κατάρρευση. Δεν ήταν ευχάριστο αυτό το αίσθημα. Στενοχωριόμουν πάρα πολύ γιατί έβλεπα παιδιά με πάρα πολύ ταλέντο και με πολύ μεγάλη διάθεση να κάνουν πράγματα και το πανεπιστήμιο δεν τους πρόσφερε το έδαφος να αναπτύξουν τις προσδοκίες και τις επιθυμίες να αλλάξουν τη ζωή γύρω μας. Παιδιά με όνειρα, τα οποία ένιωθα με πίκρα ότι μπορεί να μην μπορέσουν να το κάνουν ποτέ, μέσα σε αυτά ήταν και μερικοί πραγματικοί αγωνιστές, αλλά παρακολουθώντας βλέπω με το ‘13 τα πράγματα στην εξέλιξή τους. Φοβάμαι πολύ γι’ αυτούς και αυτό το πράγμα με στεναχωρεί πολύ, διότι ανησυχία δεν είναι μόνο για τα παιδιά, αλλά για όλους μας.

Πιστεύετε πως η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα υποβοηθάει καλλιτεχνικά δρώμενα της χώρα μας όπως το φεστιβάλ μας;

Είναι μοναδικό αυτό το πράγμα που κάνετε εδώ στον Πύργο είναι ένα δείγμα γραφής. Η τελευταία ταινία έκανα υμνεί τις μικρές κοινότητες των ανθρώπων που αλλάζουν την πραγματικότητα. Μια από αυτές είναι και αυτή.

Τι συμβουλεύετε τους νέους που επιθυμούν να απασχοληθούν επαγγελματικά με την τέχνη και θέλουν ιδιαίτερα να εγκατασταθούν στην Ελλάδα;

Προς το παρόν τα παιδιά φεύγουν. Το θέμα είναι να μην φύγουν. Αυτό που κάνω και εγώ είναι ένα κίνητρο να μην φύγουν, αυτό το δείγμα γραφής που κάνετε είναι το maximum που μπορείτε να κάνετε που είναι πολύ σπουδαίο. Η συνέχεια από εδώ και πέρα στον κινηματογράφο είναι πολύ δύσκολο σκαλί. Δηλαδή, μετά το φεστιβάλ τι γίνεται; Που ζεις σε ένα μέρος μακριά από το κέντρο, από εκεί που υποτίθεται ότι συμβαίνουν διάφορα πράγματα που δεν συμβαίνουν στην επαρχία, η οποία κατά την γνώμη μου είναι ένας μύθος. Δεν συμβαίνει τίποτα στην Αθήνα. Τα πράγματα συμβαίνουν έξω από την Αθήνα και εγώ τα σέβομαι όχι από οίκτο ή λύπη ας πούμε, τα σέβομαι γιατί έχουν πρωτογενή στοιχεία και αυτά είναι αξιοθαύμαστα.

Επισκεφτείτε το blog των παιδιών zizanionews.wordpress.com για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα