Γράφει η Μαριάννα Μενύχτα

Παρακολουθώντας την ταινία που δημιούργησαν τα παιδιά από τον καταυλισμό του Σχιστού κι έπειτα συζητώντας μαζί τους, μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά αυτό που ονομάζουμε «πρόσφυγας».
Η ταινία τους, ένα animation με τίτλο «Birdsong», είχε συμβολικό περιεχόμενο. Με αλληγορικό τρόπο, μέσα από έναν παραλληλισμό, προσπάθησαν να αποτυπώσουν αυτό που ζουν. Με μια μορφή τέχνης, δηλαδή το σινεμά, δόθηκε στα παιδιά η ευκαιρία και ο τρόπος να εκφράσουν όσα νιώθουν. Η επιλογή της κατηγορίας της ταινίας, δηλαδή το animation, δεν έγινε τυχαία. Μια ταινία χωρίς ομιλία, αφού γίνεται εύκολα αντιληπτή από όλους, χωρίς να παρεμποδίζεται η κατανόησή της λόγω γλώσσας. Η φωνή τους όμως ακούγεται και μέσα από την εφημερίδα που εκδίδουν, με τίτλο ‘Αποδημητικά πουλιά’. Με αφορμή αυτή τους τη δραστηριότητα, προσκλήθηκαν σήμερα από την εφημερίδα του Ζιζανίου.
Μέσα από την ταινία τους, αλλά και από τη συζήτηση που ακολούθησε, έδειξαν ότι πρωτεύον άγχος τους είναι η ασφάλεια. Αναφέρθηκε πάμπολλες φορές, τονίζοντας πως τη στερούνταν στην πατρίδα τους. Από τη σύντομη παραμονή τους στην Ελλάδα, αν και δε θέλουν να καταστεί μόνιμη, απολαμβάνουν την ασφάλεια και εισπράττουν κατά μέσο όρο αποδοχή. Νιώθουν ενσωματωμένοι στο ελληνικό σύνολο, επιδιώκουν βέβαια να βελτιωθεί η θέση τους σταδιακά στην κοινωνία μας και ζητούν από εμάς το αυτονόητο και το ανθρώπινο. Να αναλογιστούμε δηλαδή τις ευθύνες που φέρουμε όλοι για την τραγική τύχη της χώρας τους και για την τροπή που πήρε η ζωή τους. Είναι χρέος όλων μας να προσπαθήσουμε να απαλύνουμε τον πόνο που νιώθουν, όσο βέβαια είναι εφικτό αυτό, και να κατανοήσουμε τις δύσκολες συνθήκες που έχουν βιώσει και εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν μέχρι σήμερα.
Οι δυσκολίες που έχουν περάσει ως τώρα δεν τους έχουν καταβάλλει. Η αισιοδοξία τους, η δίψα για ζωή, για δημιουργικότητα και η ψυχική δύναμη που επιδεικνύουν είναι συγκινητικά και αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας.