Γράφει η Γιαγιά με το ένα Δόντι.

Συνέχεια από το προηγούμενο.
Απολάμβανε το δυναμωτικό κοκτέιλ της στην καντίνα Pezcal και σκεφτόταν μέχρι που οι χαρούμενοι καντινιέρηδες της πρότειναν να ξεφυλλίσει τα χειρόγραφα του υπό έκδοση βιβλίου τους «Ο μηχανισμός ή: Πώς να φροντίσεις τον εαυτό σου» όπου είχαν συγκεντρώσει σκέψεις και εμπειρίες από τους οικιστές αλλά και λίγους ταξιδιώτες που έφταναν στο σύννεφό- στέκι τους. Περνούσαν όμορφα εκεί στον οικισμό που δημιουργήθηκε την περσινή Πρωτοχρονιά όταν κάποιοι ονειροπόλοι ήθελαν να στήσουν την ουτοπία τους μακριά από τα γήινα. Έτσι, μετά τη γιορτή τους –το μπλουζ της σχολικής αυλής– ταξίδεψαν με ένα αεριωθούμενο όχημα, που το ονόμαζαν «Αινί, το δεύτερο μου μάτι» επειδή το αριστερό φανάρι είχε το σχήμα ενός τεράστιου ματιού. Η πεταλούδα προσπάθησε να το φανταστεί και γέλασε με την ψυχή της.  Έπρεπε όμως να συνεχίσει το ταξίδι της. Είχε ανακτήσει τις δυνάμεις της αλλά ζήτησε να πάρει μαζί της λίγους καρπούς ακόμα που απλόχερα της πρόσφεραν απ’ τον κήπο του οικισμού.
Πετούσε κάπου τρία τέταρτα πάνω από τα σύννεφα και κοιτώντας προς τα κάτω είδε το έλκηθρο των ξωτικών να πετάει σταθερά στην ατμόσφαιρα.  Άρα είχε προσπεράσει την επικίνδυνη ζώνη του κενού έτσι μπορούσε να κατέβει χαμηλότερα για πιο εύκολη πτήση. Προσγειώθηκε ομαλά και προσπάθησε να προσανατολιστεί. Τότε συνάντησε τη Γουέντι που έκανε ποδηλατάδα και στις ρόδες του ποδηλάτου της είχε πλέξει χρωματιστές κορδέλες. Τη ρώτησε λοιπόν το δρόμο για τη φάρμα των παραμυθιών. Η Γουέντι είπε ότι είναι στο δρόμο της κι αν ήθελε να την πάρει μαζί της.
Συνεχίζεται.

Επισκεφτείτε το blog των παιδιών zizanionews.wordpress.com για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα