Η ιστορική απόφαση της Δικαιοσύνης για τη “Χρυσή Αυγή” κλείνει τις βαθιές πληγές που άνοιξαν στο σώμα της ελληνικής δημοκρατίας όταν το ναζιστικό μόρφωμα άρχισε να αποκτά κοινωνική δυναμική και, τελικά, κοινοβουλευτική εκπροσώπηση.

Στη συλλογική συνείδηση η “Χρυσή Αυγή” ήταν εγκληματική οργάνωση πριν εκδοθεί η δικαστική ετυμηγορία. Αλλά έχει μεγάλη σημασία ότι αυτό αναγνωρίζεται πλέον στο ανώτατο θεσμικό επίπεδο όπου για χρόνια εκδηλώνονταν καθυστερήσεις, ολιγωρία, αμέλεια.

Η ελληνική πολιτεία έδωσε την απάντησή της στον υπόκοσμο που φόρεσε πολιτική λεοντή εκφράζοντας το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Και αυτό είναι λυτρωτικό για την ελληνική κοινωνία που αποκτά έναν σοβαρό λόγο να ξαναβρεί την εμπιστοσύνη της στην Δικαιοσύνη.

Με τα δάκρυα της Μάγδας Φύσσα, που έγινε εμβληματική φυσιογνωμία του αντιφασιστικού κινήματος, γράφτηκε ο επίλογος σε μια τραγωδία γεμάτη βία και μίσος.

Η κάθαρση δεν οδηγεί σε λήθη. Το ναζιστικό μόρφωμα δρούσε ανεξέλεγκτο και σε συνθήκες ασυλίας μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και αυτό δεν πρέπει να ξεχαστεί. Όπως δεν πρέπει να υπάρξει ανοχή στις μεταμορφώσεις της “Χρυσής Αυγής” και στην προώθηση των ιδεών της μέσα από άλλες ομάδες και σχήματα.

Η “θεωρία των δύο άκρων” ανήκει στις επικίνδυνες αντιλήψεις που πρέπει να ξεριζωθούν. Η δαιμονοποίηση κάθε σφιγμένης γροθιάς και κάθε ριζοσπαστισμού οδηγούν στο ξέπλυμα του φασισμού που είναι ο ένας, ο μοναδικός πραγματικός εχθρός της δημοκρατίας και του πολιτισμού.

Υπάρχει στη ρητορική του μίσους απέναντι στους μετανάστες, στην καταπίεση κάθε μειοψηφίας, στον σεξισμό, στον κάθε είδους ρατσισμό, στον αντισημιτισμό, στο μένος εναντίον της Αριστεράς, στον επιθετικό εθνικισμό.

Χθες δεν είχαν όλες οι εφημερίδες και όλες οι ιστοσελίδες πρώτο θέμα την ώρα της κρίσης για τη “Χρυσή Αυγή”.

Γι αυτό δεν εφησυχάζουμε. Γιορτάζουμε, συγκινούμαστε και συνεχίζουμε. Γιατί τελειώσαμε με τους Μιχαλολιάκους αλλά  το ακροδεξιό δηλητήριο δεν έχει στερέψει. Στάζει ακόμη και μάλιστα από «ψηλά» και με κάθε επισημότητα. Και δεν πρέπει να το αφήσουμε να εκβάλλει στην καρδιά του κοινωνικού ιστού. Ποτέ ξανά.