Ο κόσμος αλλάζει συνέχεια. Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή. Κατά συνέπεια, το να αισθάνεται κανείς την ανάγκη να δηλώνει εμφατικά κάθε τόσο ότι ο κόσμος αλλάζει, συνιστά έναν ιδιότυπο πλεονασμό. Εννοείται ότι αλλάζει, γιατί η ζωή δεν σταματά ποτέ. Κινείται διαρκώς, όσο ανεπαίσθητα κινείται και ο ίδιος ο πλανήτης. Η μεγάλη διαφορά με την περίοδο την οποία διανύουμε, είναι ότι σπάνια στην ανθρώπινη ιστορία τα υποκείμενα αποκτούν τόσο μεγάλο βαθμό συνείδησης μιας αλλαγής, γεγονός το οποίο οφείλεται αδιαμφισβήτητα στο μέγεθός της και κατ’ επέκταση στις κυματοειδείς συνέπειές της.
Βρισκόμαστε, ως λαός και ως κομμάτι της ιστορίας, στη δίνη μιας συνταρακτικής αλλαγής, μιας τρόπον τινά μετάλλαξης του τρόπου ζωής την οποία προκάλεσε ένας ιός, ή καλύτερα η πολιτική διαχείρισή του. Να μία διαπίστωση βγαλμένη από την ίδια τη ζωή, και συγκεκριμένα από την επικαιρότητα η οποία μας ταλαιπωρεί καθημερινά με διαρκείς αλλαγές στον αριθμητή, αλλά πάντα με τον ίδιο, κοινό αρνητικό παρονομαστή. Εκεί που λέγαμε, πού θα πάει, θα ξεμπερδέψουμε κάποια στιγμή με τον ιό, να σου οι μεταλλάξεις. Ο βρετανικός; Ο αφρικανικός; Ποια μετάλλαξη είναι αυτή; Ποιος ιός είναι τούτος; Από που μας έρχεται αυτή τη φορά;
Ό,τι κι αν ισχύει στην πραγματικότητα, αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Είναι αυτό που ζούμε ως μετάλλαξη της πάλαι ποτέ ζωής μας, τότε που τα πράγματα ήταν δύσκολα αλλά έμοιαζαν πολύ μα πολύ πιο απλά. Αυτή είναι ίσως και η πλέον αξιοσημείωτη μετάλλαξη, η οποία ξεπερνά το σύνολο των πρακτικών συνεπειών των οποίων επέφερε η διαχείριση της πανδημίας. Δεν υπάρχει χάρτης. Ό,τι γνωρίζαμε για τον κόσμο, φαινομενικά τουλάχιστον, χάθηκε στο ομιχλώδες τοπίο, το οποίο διαμόρφωσε η πανδημία. Σκεφτείτε μόνο πόσα άλλαξαν μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο, όχι μόνο εδώ, στο όμορφο μικρό μας χωριό, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Μέσα σε μερικούς μόνο μήνες, τα συνταγματικά κείμενα, πάνω στα οποία οικοδομήθηκαν οι λεγόμενες αστικές δημοκρατίες της Δύσης έγιναν κουρελόχαρτα. Βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και ατομικές και συλλογικές ελευθερίες περιεστάλησαν.
Με την διαρκή επίκληση της υγειονομικής κρίσης, οι δημοκρατίες μετετράπησαν, αλλού λιγότερο και αλλού περισσότερο, σε αστυνομικά κράτη. Η κοινωνική ζωή αφανίστηκε και η καλλιτεχνική δραστηριότητα τέθηκε στο περιθώριο, χωρίς καμία υποστήριξη, πρόνοια ή πρόβλεψη για τον μέλλον. Λες και κάποιος θέλησε να εκδικηθεί τους ανθρώπους της τέχνης, καταδικάζοντάς τους σε έναν αργό και βασανιστικό θάνατο. Το μόνο που καταγράφεται ως εξέλιξη πλέον, τουλάχιστον στα καθ΄ ημάς και κυρίως στον χώρο του θεάτρου και του πρωταθλητισμού, είναι η αποφορά από τις κακοποιήσεις, τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και τους βιασμούς διαφόρων κατά τα άλλα αξιοσέβαστων κυρίων, οι οποίοι μέχρι χθες απολάμβαναν το κύρος και την αποδοχή της «υψηλής» κοινωνίας. Να λοιπόν άλλη μια οιονεί μετάλλαξη, καθώς απ’ ότι φαίνεται πάντοτε συνέβαιναν αυτά, απλώς οι περισσότεροι δεν τα μάθαιναν, γιατί κάποιοι δεν μιλούσαν και κάποιοι άλλοι τους προστάτευαν.
Η μείζονα μετάλλαξη της εποχή μας είναι η μετάλλαξη της δημοκρατίας και της δημοκρατικής πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης και όχι η βρετανική, η αφρικανική, της Παπούα Νέας Γουινέας ή όποιας άλλης για την ύπαρξη της οποία θα σπεύσουν να μας κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου τα Μ.Μ.Ε. Είναι κατά συνέπεια βέβαιο ότι θα πρέπει να «μεταλλαχθεί» και ο τρόπος σκέψης μας, ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο αντιμετωπίζαμε μέχρι χθες τον κόσμο. Το ερώτημα είναι το πότε.
