Το σχολείο δεν είναι μόνο η εκπαίδευση. Το σχολείο είναι ένας ολόκληρος κόσμος, που μπορεί να σου προσφέρει πάρα πολλά. Τόσα, που να σε καθορίσει σε όλη σου τη ζωή, αν είσαι μόνο λίγο τυχερός. Το σχολείο είναι μία αγαπημένη δασκάλα, την οποία μνημονεύεις ακόμη και τώρα, στα βαθιά γεράματα. Το σχολείο είναι οι φίλοι που κράτησες από τότε που ήσουν μικρό παιδάκι και δεν χωρίσατε ποτέ. Ίσως χαθήκατε για μερικά χρόνια μόνο, αλλά η φιλία συνέχισε και θα συνεχίσει να πορεύεται στον χρόνο μέχρι κάποιος να χαθεί. Το σχολείο είναι ο έρωτας που ένιωσες για πρώτη φορά στη ζωή σου, όταν εκείνο το κορίτσι του οποίου το όνομα δεν θα ξεχάσεις ποτέ, σε κοίταξε περίεργα, ή σου έπιασε απαλά το χέρι, ή σου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο, κάνοντάς σε να κοκκινήσεις. Κάνοντάς σε να νιώσεις για πρώτη φορά αυτό το απίστευτο ρίγος, που ξεκινάει από το κεφάλι, κατεβαίνει γρήγορα στην καρδιά, και κάνει την κοιλιά σου να γουργουρίζει. Το σχολείο είναι η αισθηματική αγωγή των παιδικών μας χρόνων, την οποία ωστόσο δεν θα καταλάβει και δεν θα διαμορφώσει ποτέ κανένας υπουργός και κανένα υπουργείο. Είναι τα πρώτα σκιρτήματα. Η πρώτη μας επαφή με τον έρωτα και την αγάπη, εκτός οικογένειας. Είναι το καθημερινό γυμναστήριο της φιλίας, με όλα τα καλά και τα στραβά του. Με τους καβγάδες και τα κλάματα. Με τα γέλια και τις φάρσες. Με στιγμές πραγματικά ανεκτίμητες.

Εμείς πια μεγαλώσαμε. Τα φάγαμε τα ψωμιά μας, όπως έλεγαν και οι παλιοί. Ανησυχούμε όμως για το αν τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν αυτό το σχολείο της επαφής, της συναναστροφής, της επικοινωνίας, της αλληλεγγύης, της συν-δημιουργίας, της συλλογικής δράσης. Όπως τότε που τα πράγματα ήταν αθώα και όμορφα. Όπως τότε, που ένα αγόρι δρόσισε τα χείλη του πάνω στα χείλη ενός κοριτσιού. Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο.