Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι δυο έφηβοι μου τράβηξαν την προσοχή. Δεν έμοιαζαν με τα άλλα πιτσιρίκια που φιλιούνται κάπως επιδεικτικά στον δρόμο, ενδεχομένως γιατί επιθυμούν να προκαλέσουν και τούτο είναι απόλυτα φυσιολογικό αν όχι και επιβεβλημένο για τέτοιες ηλικίες. Η πρόκληση συνυποδηλώνει την αμφισβήτηση, κι αν οι νέοι κάθε εποχής δεν αμφισβητούσαν τον κόσμο, τότε είναι βέβαιο ότι αυτός θα ήταν κατά πολύ χειρότερος. Τούτοι οι δυο όμως ήταν αλλιώς. Φιλιόντουσαν μεν σε κοινή θεά, αλλά το έπρατταν με μία σεμνότητα, που δεν προσιδιάζει σε εφήβους και στην όμορφη τρέλα που κουβαλάνε. Ίσως να είναι έτσι ο χαρακτήρας τους. Ίσως από σύμπτωση (εκτός από την προφανή) να πρόκειται για δύο ήσυχα, μειλίχια παιδιά, που έτυχε να ανακαλύψουν και να πραγματώσουν την αμοιβαία έλξη τους.

Ή μπορεί να είναι κάτι άλλο, που αρχικά δεν μας περνάει καν από το νου γιατί δεν είμαστε δεκαεξάρηδες, αθώοι και ξαναμμένοι. Ίσως κάπου βαθιά μέσα τους να πέρασαν λάθος μηνύματα, μέσα σε αυτό το νευρωτικό χάος το οποίο βιώνουμε. Ίσως κάπου να ενοχοποιήθηκε σιωπηλά ο έρωτας για τον κίνδυνο διασποράς του ιού. Ο έρωτας, η αιτία όλων των πραγμάτων, η αιτία που βρισκόμαστε εδώ. Η δημιουργική δύναμη της αεικίνητης φύσης, το πρωτότοκο φως που ευθύνεται για την ύπαρξη όλων των πραγμάτων στο σύμπαν. Η φυσική παρόρμηση που οδηγεί στη μάθηση αλλά και την αγάπη.

Εν μέσω όλης αυτής της φρενίτιδας για αποστάσεις και για αποστειρώσεις, δεν είναι καθόλου απίθανο τα δύο αυτά παιδιά να ένιωθαν έναν φόβο και μια ντροπή, για την καθόλα φυσική τους έλξη. Κάπου ίσως αισθάνονταν άβολα, ως ερωτευμένα παιδιά, καθώς επιτείνεται τούτη η πρωτόγνωρη συνθήκη για τις ανθρώπινες επαφές. Αλλά ο έρωτας είναι πιο δυνατός. Ο έρωτας, όπως μας έχει διδάξει ο Σοφοκλής, είναι ανίκητος. Χρειάζεται μόνο ένα φιλί για να φουντώσει ξανά η φλόγα του. Ένα φιλί… και τα όνειρα γίνονται πάλι.