Γράφει η Πουλχερία Γεωργιοπούλου
Με τη έξοχη θεατρική διασκευή από το πρώτο μέρος της αυτοβιογραφίας του μεγάλου εικαστικού Χρήστου Καπράλου με τίτλο «Χρήστος Καπράλος: Τα πρώτα βήματα» από το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, έπεσε το Σάββατο 24 Αυγούστου 2019 η αυλαία του Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαίας Ήλιδας.
Στοχευμένη και σοφή η επιλογή της Καλλιτεχνικής διευθύντριας του Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαίας Ήλιδας κας Ξένιας Σαφαρή να είναι η Ήλιδα ο πρώτος σταθμός της περιοδείας μίας παράστασης, που προκαλεί έντονα συναισθήματα για τη ζωή του μεγάλου γλύπτη και είναι σίγουρο ότι θα συζητηθεί.
Μετά από την πρεμιέρα της παράστασης στο Αγρίνιο οι ηθοποιοί ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΚΗΣ στον ρόλο του Χρήστου Καπράλου και ΚΑΤΙΑ ΖΑΡΚΑΔΑ στο ρόλο της Mάνας – Μνήμης μάγεψαν το κοινό στην Ήλιδα με τις εξαιρετικές ερμηνείες τους και δρόσισαν ψυχικά και πνευματικά τους θεατές που, παρά τις υψηλές θερμοκρασίες, επέλεξαν να την παρακολουθήσουν, και δικαίως απέσπασαν το θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα των θεατών.
Λίγα λόγια για την παράσταση:
Η παράσταση ήταν μια αναδρομή στα πρώτα βήματά του στην τέχνη και σ’ όλη τη δύσβατη και δύσκολη καλλιτεχνική πορεία του γλύπτη, με αναφορές στα κεντρικά καλλιτεχνικά και μη πρόσωπα της εποχής.
Μια παράσταση που επικεντρώνεται στα γεγονότα που τον επηρέασαν την περίοδο που ζούσε στο Παναιτώλιο – Μουσταφούλι με την ευεργετική και υποστηρικτική παρουσία της αγρότισσας και αγράμματης μητέρας του, της Κυρά Βγένας , (ήταν και το πρώτο μοντέλο που στέκονταν με τις ώρες ακίνητη για να μπορέσει ο Χρήστος να την αποτυπώσει στον πηλό και τα σχέδιά του και τελικά κατάφερε να την κάνει οικουμενικό σύμβολο ή σαν γυρνούσε στον Κάμπο, και στεκόταν στα σταυροδρόμια περιμένοντας τους αγρότες που γυρνούσαν από τη δουλειά τους, να τους «συλλάβει» αποκαλυπτικά σε μια εκφραστική στάση).
«Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί από παιδί με αυτά τα πράγματα, ζούσα μέσα σ΄έναν αλλιώτικο κόσμο».
Βλέπουμε τον πρωταγωνιστή μας στο Αγρίνιο, τα ερεθίσματα που είχε από τους πρώτους δασκάλους του, την επιρροή από τον μέντορά του ενώ η παράσταση ερευνά τους παράγοντες και τις ζυμώσεις που συνθέτουν και διαμορφώνουν μια καλλιτεχνική μεγαλοφυΐα.
«…οι ταλαιπωρίες εμένα μου έκαναν καλό. Τα βάσανα της παιδικής και της νεανικής μου ηλικίας με ωφέλησαν. Μου έμαθαν αλήθειες που δεν μου τις δίδαξε κανείς. Αν είχαν έρθει όλα ρόδινα, θα έκανα πράγματα χωρίς νόημα, κούφια. Φαντάσου με να μην είχα ζήσει αυτά που έζησα και να προσπαθώ, μισό αιώνα τώρα, να κάνω ανθρώπους βασανισμένους…» έχει πει ο Χρήστος Καπράλος.
Ο Χρήστος Καπράλος και το κορυφαίο έργο του “Παρωδία από το Αέτωμα της Ολυμπίας”
Να σημειώσουμε ότι ο Χρήστος Καπράλος, ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες γλύπτες του 20ου αιώνα, ιδίως σε ό,τι αφορά τον μοντερνισμό στην χώρα μας. Το έργο του είναι έντονα ανθρωποκεντρικό. Από το 1965, ο γλύπτης θα λαξεύσει σε κορμούς ευκαλύπτου(η γλυπτική σε ξύλο δεν ακολουθεί το ρεαλισμό) μια σειρά από τα πιο σημαντικά μνημειακά συντάγματα της σύγχρονης ελληνικής τέχνης. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει η Παρωδία από το Αέτωμα της Ολυμπίας που εμπνέεται από τα δύο αετώματα του μεγαλόπρεπου ναού στην Ολυμπία . Αποτελείται από δέκα φιγούρες. Στο κέντρο, η επιβλητική μορφή του Απόλλωνα. Δίπλα του παρατάσσονται ανδρικές και γυναικείες μορφές: κένταυροι, Λαπίθες και Λαπιθίδες, ενώ στις γωνιές του αετώματος τοποθετεί ποτάμιους θεούς.
Στο αέτωμα, που θεωρείται ως το αριστούργημα του Καπράλου, η κορύφωση της σύνθεσης οδηγεί στον άνθρωπο.
