Ίσως να είναι όλα μάταια. Ίσως να μην υπάρχει ελπίδα, τουλάχιστον γι’ αυτήν την χώρα. Το δικό μας εθνικό γιατί, θα σχετιζόταν με μία απλούστατη διαπίστωση που σίγουρα μοιράζεται μεγάλη μερίδα εκείνων οι οποίοι ζουν (πλέον όμως δεν εργάζονται απαραίτητα) σε αυτή τη χώρα. Διότι δυστυχώς, κάθε καλό που πάει να γίνει σε τούτον τον τόπο, σύντομα αναιρείται. Κάθε θετική πρωτοβουλία, κάθε θεσμός που δημιουργείται και συμβάλλει στο κοινωνικό σύνολο, κάθε νόμος που ενισχύει την δημοκρατία και επεκτείνει το φάσμα των δικαιωμάτων του πολίτη, είναι μοιραίο κάποια στιγμή να καταργηθεί από έναν άλλο νόμο. Κι αυτό απαντά πλήρως στο γιατί δεν υπάρχει ελπίδα, αφού οτιδήποτε όμορφο φυτεύεται στο χώμα της προόδου και της ευημερίας, θερίζεται προτού καλά καλά προλάβει ν’ ανθίσει.

Τώρα, αν εδώ τεθεί ένα νέο γιατί, γιατί συμβαίνει αυτό, αυτό το «γιατί» δεν μπορεί ν’ απαντηθεί πολύ εύκολα. Γιατί διάολε αυτός ο λαός να μην δικαιούται κάτι καλύτερο; Γιατί είναι καταδικασμένος, εκεί που πάει να σηκώσει κεφάλι, να επιστρέφει στα ίδια πέτρινα χρόνια, όπως σχολίασε εύστοχα η «Πρωινή», με αφορμή την έκθεση της Κομισιόν για την ύφεση; Η ιστορία δείχνει προς την κατεύθυνση της μη συνέχειας του κράτους, του ελλείματος εθνικής συνείδησης, της ανυπαρξίας, ιστορικά, της λεγόμενης αστικής τάξης, της διαχρονικής καταστατικής διαφθοράς κλπ. Όποια κι αν είναι η αιτία πάντως, κάτι πρέπει να γίνει. Πρέπει να επιτέλους να μπουν όρια και κανόνες σε αυτή την χώρα, οι οποίοι να μην καταστρατηγούνται από την εκάστοτε εκτελεστική εξουσία. Διαφορετικά, την ρωμιοσύνη ξεκίνα να την κλαις. Όσες αντοχές κι αν έχει η φυλή, όσο αξιοθαύμαστο κι είναι το μακρόσυρτο ταξίδι της στο χρόνο…