Χάλια
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες πραγματοποίησα ένα 11ήμερο ταξίδι με αυτοκίνητο στη Σικελία. Υπέροχο μέρος, απίστευτοι άνθρωποι, εξαίσια εμπειρία που προτείνω ανεπιφύλακτα. Κάθε πρωί με τον καφέ και πριν ξεκινήσω το πρόγραμμα της ημέρας έριχνα μια ματιά τι γίνεται στην Ελλάδα. Λίγο τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, άντε και μια ιδέα τι γράφεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μια στάση και σε κάποιους ενημερωτικούς ιστότοπους. Ηταν η επαγγελματική διαστροφή που ακόμη και στις διακοπές -και μάλιστα σε μια άλλη χώρα- υπαγόρευσε την ανάγκη της ενημέρωσης, έστω κι αν αυτή ήταν υποτυπώδης.
Διαπίστωσα πως όταν βρίσκεσαι στο εξωτερικό, όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα φαίνονται σαν τα νέα της γειτονιάς, ενός μικρόκοσμου μπαϊλντισμένου από την πανδημία και τις συνέπειές της. Αυτή η θέαση πιθανολογώ ότι εν πολλοίς οφειλόταν στο γεγονός ότι βρισκόμουν αρκετά μακριά και είχα την αίσθηση ότι παρατηρώ μια «ξένη» χώρα, παρά το γεγονός ότι ήταν η δική μου. Κι όταν βρίσκεσαι σε διακοπές και καθημερινά αντικρίζεις νέους τόπους, άλλους ανθρώπους και μέρη μοναδικής ομορφιάς, δεν αντέχεις και πολύ την ελληνική καθημερινότητα.
Ολα σου μοιάζουν γελοία, το επίπεδο των πολιτικών αντιπαραθέσεων, οι Μπογδάνοι αυτού του κόσμου που ζουν και βασιλεύουν, η νοοτροπία με την οποία αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, παγίδα στην οποία ομολογώ ότι έχω πέσει κι εγώ, παρασυρμένος από τη μιζέρια στην οποία έχει περιπέσει η χώρα μας εδώ και μια δεκαετία. Ηρθε έπειτα ο κορονοϊός κι έδεσε το γλυκό. Η πρώτη είδηση που διάβασα πατώντας το πόδι μου στην Ελλάδα ήταν για τη δολοφονία της φώκιας στην Αλόννησο. Εκείνη την ώρα ήθελα όσο τίποτε να πάρω το πρώτο αεροπλάνο και να ξαναφύγω. Φτάνουν 11 μέρες αλλού ώστε να αναρωτηθείς: Πόσο χάλια έχουμε γίνει;
*Ο Δημήτρης Τερζής είναι δημοσιογράφος της Εφημερίδας των Συντακτών και κατάγεται από το Κατάκολο.
