Vox Populi, Vox Dei-(Φωνή Λαού, Οργή Θεού)
Η απόδοση Δικαιοσύνης σύμφωνα με τις ανθρώπινες λογικές επινοήσεις για την ομαλή συνύπαρξη των «θηρίων» του είδους μας, δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Η Αρχέγονη Σοφία που κωδικοποίησε τις αρμονικές σχέσεις των ανθρώπων μέσα από την ανάγκη τους να συμβιώσουν προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις και τις δυσκολίες της Φύσης, βασίστηκε καίρια σε κανόνες και Νόμους Ηθικής, Αρχών και Αξιών, έννοιες καθόλα αδιάφορες έως ανύπαρκτες στη Φυσική Τάξη των πραγμάτων όπου και στα φαινόμενα αλλά και στα έμβια όντα, και πάντα με γνώμονα την Ισορροπία, κυριαρχούσε και κυριαρχεί το ένα και μοναδικό Δίκαιο: αυτό του πιο ισχυρού.
Η αρχαιοελληνική Φιλοσοφική Σκέψη δημιούργησε έναν απελευθερωτικό -συμμετοχικό για τον άνθρωπο πολιτισμό, «αυθάδη» απέναντι σε φαραωνικά μεγαλεία και μεταφυσικές φοβίες, με σεβασμό αλλά χωρίς απόλυτη Υποταγή στις σχέσεις του με τους Θεούς και την οποιαδήποτε Διάνοια. Θεμελιώνοντας αυτόν τον πολιτισμό στους πυλώνες του Μέτρου και της Αρμονίας, λειτουργώντας με άψογα αντανακλαστικά και διαγιγνώσκοντας άμεσα το Δράμα της Ανθρωπότητας από τότε που ο πρώτος μακρινός μας πρόγονος όρισε την ιδιοκτησία (και την εξουσία)του με έπαρση και αλαζονεία, πετώντας μια πέτρα όσο μακρύτερα μπορούσε, προσπάθησε σε συνεργασία με τις Θεϊκές Δυνάμεις να οριοθετήσει, να ταξινομήσει και εν τέλει να τιμωρήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά όταν ξεπερνούσε τα όρια και τη θεσμοθετημένη Τάξη.
Μετά τις «αδιαπραγμάτευτες» Εντολές που, όπως λένε οι Γραφές, φανερώθηκαν με Θεϊκή παρέμβαση μέσα από μια «φλεγόμενη βάτο», ήρθε η αρχαιοελληνική Σοφία μέσα από τη δυαδική σύνθεση Ανθρώπινου και Θείου να δώσει μορφή και όνομα σε μια Θεότητα εποπτεύουσα την τήρηση των Νόμων και των Αρχών της Πολιτείας, τόσο από τους Ταγούς όσο και από τους πολίτες.
Αμερόληπτη, η Τυφλή Θέμιδα, με μια ζυγαριά στο ένα χέρι και μια σπάθα στο άλλο εκπροσωπούσε τα «ισχύοντα», αντιπροσώπευε το δίκαιο και έκρινε όποιον παρέβαινε τους κανόνες, διαταράσσοντας τη Φυσική ισορροπία και την Τάξη των πραγμάτων.
Ήταν το «δεξί χέρι» του Δία και μαζί είχαν μια κόρη, τη Δίκη. Ιερό καθήκον της ήταν να τιμωρεί μέσω των Ερινύων και της Άτης όποιον έκανε άδικες πράξεις.
Ωστόσο, ο ανθρώπινος εγωισμός τη Δίκη Δεν την ήθελε «τυφλή.» Κάθε άλλο… «Έστι δίκης οφθαλμός, ός τα πάνθ΄ορά», μας προειδοποίησε ο τραγικός μας ποιητής Αισχύλος.
«Υπάρχει ο οφθαλμός της Δικαιοσύνης, ο οποίος παρακολουθεί τα πάντα.»
Άλας! Διότι μέσα από αυτή τη μεγάλη «αντίφαση» πάει περίπατο η Αμεροληψία της Τυφλότητας και δημιουργείται είτε η αίσθηση μιας μεταφυσικής απόδοσης της Δικαιοσύνης, είτε η Υπαγωγή της Δικαστικής Κρίσης – μιας και τα «βλέπει και τα υπολογίζει όλα – σε αλληλοσυγκρουόμενα νομοθετήματα, συμφέροντα, πολιτικές παρεμβάσεις, «αναγκαίες συνθήκες» κλπ τερτίπια, με αποτέλεσμα (όπως προ είπαμε στην εισαγωγή), η ορθή απονομή της Δικαιοσύνης να είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση – τόσο δύσκολη, όσο είναι η Ανεξαρτησία της από τη Νομοθετική και την Εκτελεστική Εξουσία.
Σαν κάποια δικλείδα ασφαλείας, ο παράγοντας της κοινής γνώμης που εκφράζει το «περί δικαίου αίσθημα», πρώτο χρησιμοποιήθηκε οργανωμένα ως μοχλός πίεσης για την εφαρμογή ή την κατάργηση νόμων στην Αρχαία Ρώμη, όπου τέθηκαν και οι βάσεις για την θεμελίωση του λεγόμενου κράτους Δικαίου, το οποίο διαμορφώθηκε και ολοκληρώθηκε την περίοδο του Διαφωτισμού έπειτα από επιστημονικές, πολιτισμικές και αστικές επαναστάσεις με τη συμμετοχή του λαού.
Το VOX POPULI (Φωνή Λαού) -VOX DEI (Οργή Θεού), όπως όλες οι λαϊκές αντιδράσεις, «διαβάζεται» κατά τα κέφια και τα συμφέροντα. Για παράδειγμα, ο λαός της Ρώμης κατηγορήθηκε πως στηρίζοντας τον Αύγουστο Οκταβιανό «σκότωσε» τη «Δημοκρατία» στη Ρώμη. Αλλά πόσες φορές στην ιστορία, μια «σάπια και διεφθαρμένη Δημοκρατία» δεν οδήγησε στην Τυραννία παρασύροντας στην άβυσσο κάθε έννοια Ισορροπίας και Δικαιοσύνης…
Γιατί, τελικά, είναι η ωριμότητα και η ταυτότητα της Δημοκρατίας μας αυτά που προκαλούν την ηθική και θεσμική ανισορροπία, την αίσθηση της ατιμωρησίας και την διεστραμμένη αποστροφή για κάθε είδους διαμαρτυρία, επακόλουθη μιας δίκαιας οργής.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές βρίσκονται σε εξέλιξη οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για την πολιτική και δικαστική απόδοση ευθυνών για την Τραγωδία των Τεμπών.
Στο πολιτικό σκέλος να θυμίσουμε πως ο παραιτηθείς αρμόδιος υπουργός Μεταφορών, επανήλθε αναβαπτισμένος στο καθήκον του για τη σωτηρία της χώρας με την πανηγυρική επανεκλογή του από το λαό.
Ο υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας, ερευνάται από εμπειρογνώμονες και ανεξάρτητους φορείς για τον πολιτικό χειρισμό της Τραγωδίας, για παραλείψεις, κωλυσιεργία και παραποίηση στοιχείων για πολιτικά πρόσωπα από τη θέση του ως Πρόεδρος του Κοινοβουλίου. Τα κυβερνητικά τσιράκια δεν χάνουν ευκαιρία να χύνουν μελάνι σαν τις σουπιές εναντίον δυστυχισμένων γονιών αποκαλώντας τους λαϊκιστές, ψεκασμένους, προβοκάτορες, «πληρωμένους», ενώ οι πιο γνωστοί θρασύδειλοι από δαύτους δεν διανοούνται καν να υπομείνουν έστω και μια (αν υπάρχει) υπερβολική κριτική από ανθρώπους που πονάνε τόσο πολύ από ένα πόνο που δεν περιγράφεται.
Στο δικαστικό σκέλος και ενώ οι δικογραφίες βολτάρουν εδώ και δυο χρόνια από συρτάρι σε συρτάρι, με έγγραφα να εξαφανίζονται ή να εμφανίζονται σαν ξαφνικές βουρδουλιές στους βασανισμένους γονείς, χωρίς να είναι ούτε ένας υπεύθυνος προφυλακισμένος για τόσους νεκρούς, έστω και σαν ένας μικρός εξιλασμός, τι να υποθέσει κανείς;
Στο Νόβι Σαντ, στη Σερβία, έπεσε ένα στέγαστρο και σκοτώθηκαν 15 άνθρωποι. Εδώ και ενάμισι μήνα κάθε βδομάδα εξελίσσονται οργισμένες διαδηλώσεις (με αφορμή το δυστύχημα, βέβαια, η αντιπολίτευση δείχνει τα δόντια της στον Βούσιτς), και έχουν ήδη προφυλακιστεί τριάντα άτομα περίπου, υπεύθυνοι για το δυστύχημα. Όμως φαίνεται πως εκεί υπάρχει άλλου είδους Δημοκρατία… Σαν αυτή του Νίξον και του Βίλυ Μπράντ που παραιτήθηκαν κάτω από το βάρος της κοινωνικής και θεσμικής κατακραυγής όταν πιάστηκαν να «κρυφακούνε» Υποκλέπτοντας τηλεφωνικές συνομιλίες…
Ας ενωθεί, έστω και για λίγο, ο Θρήνος μας για την Τραγωδία των Τεμπών με τον Πόνο των χαροκαμένων γονιών. Είναι κάποιες στιγμές που ο Θάνατος δεν είναι τόσο ξένος και ας θερίζει σε άλλες γειτονιές.
Και μετά, ψύχραιμα, να αναρωτηθούμε έντιμα για την ποιότητα της Δημοκρατίας που έχουμε. Και για αυτή την ποιότητα έχουμε όλοι ευθύνη…
ΔΡ
