Η ουρά είχε γύρω στα πέντε αυτοκίνητα που περίμεναν να γεμίσουν. Όντας ο τελευταίος, το μυαλό μου άρχισε να φτερουγίζει στο χώρο και στο χρόνο, σε μέρη μακρινά και σε στιγμές απροσδιόριστες. Τα φτερά όμως μου έκοψε ο πρώτος της ουράς, ο οποίος είχε μία ζωηρή συνομιλία με τον κατά τα άλλα συμπαθέστατο πρατηριούχο, υπό την έννοια ότι οι γλυκολάλητοι ακούγονταν από χιλιόμετρα. Από τα συμφραζόμενα καταλάβαινες ότι αντικείμενο της φιλικής αυτής διένεξης ήταν η τιμή των καυσίμων, αν και φαινόταν να υποβόσκει και μια κάπως βαθύτερη αντίθεση ανάμεσά τους. Πράγματι, όταν έφτασε επιτέλους η ώρα της πληρωμής και με μουσική υπόκρουση τα κορναρίσματα, αφού ο κόσμος πλέον είχε αρχίσει να αγανακτεί (εκτός των άλλων είχε γεμίσει και τρία μπιτόνια), ο πρατηριούχος συνέστησε στον διαμαρτυρόμενο πελάτη του να μην γκρινιάζει όταν ξανάρθει γιατί η γκρίνια βλάπτει σοβαρά την υγεία του. Τότε εκείνος του μήνυσε ότι οι τιμές είναι εκείνες που ευθύνονται για την κακή του υγεία και πώς την επόμενη φορά όχι μόνο θα συνέχιζε το κήρυγμα, αλλά θα φορούσε και κίτρινο γιλέκο! «Τι δηλαδή; Καλύτεροι είναι οι Γάλλοι από εμάς; Επανάσταση ρε. Επανάσταση!», φώναζε καθώς το φορτηγάκι του είχε ήδη φύγει από το βενζινάδικο και κατηφόριζε τον δρόμο, κάνοντας τους περαστικούς να κοιτάζουν με απορία το αλλόκοτο επαναστατικό δρώμενο. Όλα τα περίμενα και όλα τα περιμένω πάντα, ειδικά από τούτον τον τόπο, αλλά δεν ήξερα ότι έχουμε και κίτρινα γιλέκα!