Μια πραγματική ιστορία

Στις φωτιές του 2007  από τα 17  χωριά  του Δήμου Ανδρίτσαινας δεν κάηκαν  πέντε,  ένα από αυτά ήταν Λινίσταινα αυτό οφείλεται στην αυταπάρνηση και μαχητικότητα των παιδιών της Λινίσταινας.

Μαζεύτηκαν αρκετοί νέοι από Λινίσταινα, Ανδρίτσαινα, Σκληρού, Δραγώγι κ.λ.π. (κάποιοι είχαν έρθει από την Αθήνα μαθαίνοντας για τις φωτιές) προκειμένου να βοηθήσουν.

Όλη τη νύχτα που δεν είχε αέρα (δεν κουνιότανε φύλλο) με κασμάδες, πριόνια, φτυάρια, κουβάδες, και παγούρια έσβησαν, σταμάτησαν την φωτιά στην κορυφογραμμή πάνω από το χωριό Κουφόπουλο.

Ήταν μία από τις σκηνές (και ευτυχώς δεν ήταν η μόνη) που με έκαναν να αισθάνομαι μια πληρότητα και υπερηφάνεια.

Εννοείται ότι ο Δήμος παρείχε ότι σύνεργα είχαν ζητήσει, αλλά και νερά αναψυκτικά πρόχειρο φαγητό κλπ.  Οι πιο μαχητικοί ήταν γύρω στους 30 μεταξύ αυτών ο Θ. Μ. ένας αρκετά κινητικός και νευρώδης μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση.

Κάθε χρόνο το τελευταίο Σαββάτο του Οκτώβρη ο πολιτιστικός σύλλογος των απανταχού  Λινιστιάνων διοργάνωνε μία όμορφη εκδήλωση για την «αγρότισσα μάνα» στην οποία  γινόταν αναφορά (με μικρές ιστορίες) και στους νέους του χωριού που είχαν αναχωρήσει για το μέτωπο το 1940 την εκδήλωση παρακολουθούσα ανελλιπώς κάθε χρόνο  εκείνη τη χρονιά το 2007 ο Πρόεδρος του συλλόγου ο εξαίρετος πατριώτης Αντώνης Αγγελόπουλος μου είπε ότι θα κάνουν ειδική αναφορά στα παιδιά που γλύτωσαν το χωριό. Ήταν μία πρόταση που με χαροποίησε και υποσχέθηκα ότι θα είμαι εκεί. Θυμάμαι με είχε απασχολήσει αρκετές μέρες πριν  το να βρω τις κατάλληλες λέξεις για να αναδείξω το χρέος, την προσφορά, τον εθελοντισμό, την αλληλεγγύη την αποφασιστικότητα, να εκφράσω την ευγνωμοσύνη του Δήμου στους πολεμιστές.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε και ήταν πετυχημένη, δεν είδα εκεί όμως τον Θ.Μ. που μου είχε κάνει εντύπωση.

Μετά από ένα μήνα περίπου ο Θ.Μ. είχε έρθει στο δημαρχείο για κάποια υπόθεσή του μόλις τον είδα αφού τον χαιρέτησα του λέω: «πού ήσουνα ρε Θ. δεν ήρθες στην εκδήλωση για να ακούσεις τα καλά λόγια που είπα για σας που γλιτώσατε το χωριό» με κοιτάζει στα μάτια και με ύφος σχεδόν επιθετικό μου λέει «είσαι λάθος Δήμαρχε», «Τι λάθος κάνω μωρέ του λέω» μου απαντάει κοφτά «στην εκδήλωση θα έπρεπε να αναφέρετε αυτούς που έλειπαν».

Εννοούσε ότι ήταν χρέος τους να βοηθήσουν το χωριό και δεν χρειάζεται να τους ευχαριστούμε γι’ αυτό. Όταν χτυπάει η καμπάνα πρέπει να μαζευόμαστε όλοι.

Αφιερωμένο στα παιδιά που πάλεψαν και παλεύουν στα μέτωπα των πυρκαγιών της Ηλείας, Αρκαδίας Μεσσηνίας Λακωνίας, Αττικής και βεβαίως της Εύβοιας.

ΥΓ.1

«Πολεμιστής» ήταν χαρακτηρισμός που χρησιμοποιούσα όταν αναφερόμουν σε αυτούς που νίκησαν  τις φλόγες με μυαλό και σύνεση μόνοι τους σε συνθήκες κόλασης το 2007.

ΥΓ.2

Φωτιές στο Δήμου Ανδρίτσαινας είχαμε για 7 μέρες, ουσιαστική βοήθεια από το κράτος άρχισε να εμφανίζεται την τέταρτη μέρα (και για να μην ξεχνιόμαστε οι άνεμοι τότε, το 2007 στην Ηλεία ιδιαίτερα την πρώτη μέρα που έπιασαν οι φωτιές  ήταν της τάξης των 7 με 9 μποφόρ).

ΥΓ.3

Ο δήμος μας δεν είχε θρηνήσει κανένα θύμα από τις φονικές πυρκαγιές.

Ο πρώην Δήμαρχος Ανδρίτσαινας

Τρύφων Αθανασόπουλος