Συνήθως, οι κακές ειδήσεις μεταδίδονται γρήγορα και παντού, ενίοτε περνούν και τα σύνορα, όπως συνέβη το 2007, που η Ηλεία έζησε μια πρωτοφανή τραγωδία από την  πύρηνη λαίλαπα.

Η περίπτωση του μικρού χωριού Πεύκη που έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα τις τελευταίες μέρες, ελπίζω ότι δεν αφορά όλο τον νομό, ενώ θα έλεγα ότι έχει δύο όψεις. Κακή όψη, ότι η τηλεκπαίδευση, με τις προδιαγραφές του Υπουργείου Παιδείας αποδεικνύεται από ανεπαρκής έως αδύνατη, ενώ η καλή όψη, ότι βρέθηκε λύση για τα παιδιά, με την κινητοποίηση της κοινότητας, με αποτέλεσμα το τοπικό καφενείο να μετατραπεί σε χώρο διδασκαλίας.

Θλιβερή, ωστόσο, η διαπίστωση για τις μεγάλες ανισότητες, που δεν είναι μόνο κοινωνικές, αλλά και περιφερειακές, πλήττοντας κυρίως την εδώ και δεκαετίες σε εγκατάλειψη ελληνική ύπαιθρο. Αν αυτή  η διαπίστωση γίνεται για ένα νομό της δυτικής Πελοποννήσου, σκεφτείτε τι συμβαίνει σε πιο ορεινές και παραμεθόριες περιοχές της πατρίδας μας. Αμείλικτο το ερώτημα για το πότε και πως η Ελλάδα θα εισέλθει στον 21ο αιώνα πραγματικά. Έχω γράψει πολλές φορές ότι η Ηλεία είναι περιοχή προικισμένη από την φύση και την ιστορία. Κανονικά, θα έπρεπε, λοιπόν, να πηγάζουν από αυτήν ελπιδοφόρα μηνύματα, όχι υστέρησης και υποβάθμισης.

Η κρίση της πανδημίας που μας αφορά όλους/ όλες σε αυτή τη χώρα και τον κόσμο, αναδεικνύει  την αξία του εθνικού συστήματος συστήματος υγείας, αλλά και της παιδείας, που η ποιότητά της αποτελεί προϋπόθεση για την πρόοδο και ευημερία κάθε κοινωνίας.  Επίσης, αναδεικνύει κάτι που λέγεται σε πολλά χωριά της Ηλείας, όπως η γενέτειρά μου Μίνθη, ότι «των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν», παροιμία που η σημερινή κυβέρνηση φαίνεται πως αγνοεί.

*Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία