Ποτέ δεν φταίει μόνο ο ένας. Ακούγεται σαν κοινότοπη διαπίστωση ενός τρίτου, ο οποίος σχολιάζει τα προβλήματα του ζευγαριού. Ο Τσίπρας με τον Σκουρλέτη δεν είναι ακριβώς πολιτικό ζευγάρι, αν και όπως έσπευσε να επισημάνει ο τελευταίος, πορεύονται μαζί σχεδόν από τις πρώτες μέρες που ανέλαβε πρόεδρος, έχοντας κατακτήσει μια ειλικρινή συντροφική σχέση. Ωστόσο καμιά φορά και οι καλύτερες σχέσεις έχουν άδοξο τέλος. Αυτά έχει η ζωή, που διαρκώς μας δοκιμάζει και μας θέτει προ κρίσιμων διλημμάτων. Το δίλημμα δεν είναι ακριβώς «Σκουρλέτης ή Τσίπρας», για μία σειρά από λόγους και πρωτίστως γιατί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της παράταξης. Αυτός επιλέγει, τουλάχιστον, τι πρέπει να αναδειχθεί ως μείζον διακύβευμα και σύμφωνα με όσα έχει περιγράψει ο ίδιος, τούτο είναι ο μετασχηματισμός σε ένα σύγχρονο κόμμα του ευρύτερου προοδευτικού χώρου,καθώς και το άνοιγμα στην κοινωνία μέσω της εγγραφής νέων μελών.
Υψηλή προσδοκία αλλά απολύτως δικαιολογημένη και ορθή. Ο γραμματέας του κόμματος πάλι, βλέπει τα πράγματα λίγο διαφορετικά και εκεί οφείλεται η «διένεξη», που στην πραγματικότητα φανερώνει δύο διαφορετικές αντιλήψεις γιατον δρόμο ο οποίος πρέπει να ακολουθηθεί από εδώ και στο εξής. Συγκεκριμένα δήλωσε στην «Αυγή» ότι διαφοροποιεί την «έννοια του μέλους με πλήρη δικαιώματα και υποχρεώσεις από αυτήν του follower», τονίζοντας ότι «δεν έχουμε ανάγκη μόνο από οπαδούς, παρακολουθητές, αλλά από κάτι πολύ περισσότερο. Για εμάς, η έννοια της ενεργού συμμετοχής στην πολιτική εμπεριέχει την ανθρώπινη επαφή, τη συλλογικότητα και τις δημοκρατικές αξίες». Τι μας λέει δηλαδή ο γραμματέας, εμμέσως πλην σαφώς; Ότι δεν συμφωνεί με την απολύτως δημοκρατική και επιβεβλημένη,καί λόγω των νέων δεδομένων, διαδικασία εκλογής προέδρου από τη βάση, μέσα από την οποία θα διαμορφωθεί το μητρώο μελών του νέου ΣΥΡΙΖΑ, όπως έχει γίνει με το ΚΙΝΑΛ και τη ΝΔ. Επίσης, αδυνατώ να συλλάβω πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται την έννοια της κομματικώς εννοούμενης υποχρέωσης; Μήπως να υποθέσω ότι θα μας στέλνει για αφισοκόλληση;
Κατά συνέπεια, θα συμφωνήσω πλήρως με την τοποθέτηση του Αλέκου Φλαμπουράρη, ο οποίος εξέφρασε την άποψη «οι εγγραφές των νέων μελών να γίνονται χωρίς φραγμούς, περιορισμούς και «πιστοποιητικά». Και φυσικά, δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει στα σοβαρά με την ευθύνη την οποία έχει αναλάβει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ «να μην πουλήσει την εντολή που του έδωσε την 7η Ιουλίου το 31,5% του ελληνικού λαού», όπως διατείνονται παρασκηνιακά στελέχη του λεγόμενου προεδρικού περιβάλλοντος. Κοντά ένας στους τρεις ψηφοφόρους ψήφισε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι ταυτίζεται πλήρως με τις επιλογές του παρελθόντος. Αλλά, διάολε, αυτό το ποσοστό, κάτι σημαίνει τέλος πάντων.
Τελειώνοντας, σε ό,τι αφορά τον «φόβο» κάποιων για εγκατάλειψη της αριστερής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ και την επίσημη έναρξη της «πασοκοποίησης», ας μην φοβούνται τόσο πολύ. Αρκεί να μην ευδοκιμήσουν ποτέ τα λαμόγια. Στο χέρι τους είναι να πετύχουν, εκεί όπου οι άλλοι απέτυχαν…
