Χθες συμπληρώθηκαν 68 χρόνια από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, που μαζί με τους συντρόφους του, τον Μπάτση, τον Αργυριάδη, τον Καλούμενο, πήραν τη θέση τους δίπλα στους αλύγιστους της ταξικής πάλης.

Αντιπροσωπεία της Τομεακής Επιτροπής Ηλείας του ΚΚΕ με επικεφαλή τον Γιάννη Τεφάνη Γραμματέα της Τομεακής Επιτροπής, κατέθεσε στεφάνι με κόκκινα γαρύφαλλα στο μνημείο του Νίκου Μπελογιάννη, στην Αμαλιάδα, την πόλη που γεννήθηκε και έκανε τα πρώτα του αγωνιστικά βήματα.

Τιμούμε τους κομμουνιστές, τα μέλη και τους φίλους του Κόμματος, άλλους αγωνιστές που συμπορεύτηκαν με το ΚΚΕ και έμειναν αλύγιστοι στις εξορίες, στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στην παρανομία, στις τεράστιες δυσκολίες του ένοπλου αγώνα, τόσο στην περίοδο της ΕΑΜικής Αντίστασης, όσο και στην πάλη του ΔΣΕ, την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα τον αιώνα που πέρασε» σημειώνει σε ανακοίνωσή της η Τομεακή Επιτροπή Ηλείας του ΚΚΕ.

Τιμάμε στο πρόσωπο του Ν. Μπελογιάννη την ιστορία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Ο Μπελογιάννης αναδείχθηκε μέσα από την ηρωική πάλη του λαού μας, του ΚΚΕ. Ήταν σάρκα από τη σάρκα τους. Οι λαογέννητοι ηγέτες, σαν τον Μπελογιάννη, που έδωσαν και τη ζωή τους για την υπόθεση της εργατικής τάξης, του σοσιαλισμού, αποτελούν το ζωντανό παράδειγμα της αστείρευτης δύναμης που έχει η ταξική πάλη, όταν οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι παίρνουν την τύχη και το μέλλον στα δικά τους χέρια. Αυτή είναι που γεννά την αντοχή, κάτω απ’ όλες τις συνθήκες. Ήξερε τι τον περίμενε, ήξερε ότι μπορούσε αν ήθελε να κερδίσει τη ζωή του με μια δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ και των ιδεών του, αλλά έφτασε συνειδητά μέχρι την υπέρτατη θυσία.

Γιατί αγαπούσε την εργατική τάξη, το λαό, είχε ακλόνητη πίστη στο Κόμμα και στην πάλη για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. . Όπως είπε και ο ίδιος στο στρατοδικείο:

“Για το σκοπό αυτό, αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας”.

Ο Μπελογιάννης ζει γιατί το κίνημα που τον έθρεψε και τον διαπαιδαγώγησε, ζει και αναπτύσσεται. Μέσα σε αυτό το κίνημα, σε αυτό το κόμμα, το ΚΚΕ, έμαθαν όλοι οι Μπελογιάννηδες να παλεύουν “χωρίς ύπνο και ξεκούραση για να φτιάξουν έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων”».