Το νέο απειλητικό κύμα κακοκαιρίας που ταλανίζει από χθες τηχώρα, έλαβε από τους μετεωρολόγους την ονομασία Γηρυόνης. Καθόλου τυχαίο. Ας δούμε το γιατί.

Στην ελληνική μυθολογία ο Γηρυόνης (από το ρήμα γηρύω = φωνάζω, σκούζω) ήταν ένας τρισώματος ή τρικέφαλος γίγαντας, γιος του Χρυσάωρα ή του θεού Ποσειδώνα και της Καλλιρρόης, κόρης του Ωκεανού. Και στις δύο εκδοχές, είναι εγγονός της Μέδουσας Γοργώς.

Οι αρχαίοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν ποικιλότροπα τον μύθο του τρισώμα του Γηρυόνη, λέγοντας ότι στην πραγματικότητα εκφράζει τις τρεις χρονικές κατηγορίες (παρελθόν – παρόν – μέλλον). Επιστημονικότερος, ο Θουκυδίδης ερμηνεύει τον μύθο ως ανάμνηση της παλαιότερης εποχής, κατά την οποία οι ληστείες ήταν συχνές, αλλά δεν θεωρούνταν επίμεμπτη πράξη.

«Η ιστορία επαναλαμβάνεται, πρώτα σαν τραγωδία και μετά σαν φάρσα», έχει γράψει ο Κάρολος Μαρξ, σε μία φράση που έμελλε να καθορίσει όσο λίγες τον φιλοσοφικό διάλογο, ο οποίος εκτυλίσσεται ανά τους αιώνες. Στην περίπτωσή μας βέβαια δεν είμαι καθόλου σίγουρος, αν σε κάθε επανάληψη ακραίων καιρικών φαινομένων, που κατά το αμερικανικό μοντέλο φέρουν πλέον κάποια πομπώδη ονομασία, η τραγωδία έπεται της φάρσας ή αντίθετα η φάρσα της τραγωδίας.

Όπως κάθε φορά οιπροειδοποιήσεις έχουν απευθυνθεί εγκαίρως και με κάθε επισημότητα, από αρμόδιους φορείς, τα μέσα, και κυρίως από την Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας. Ίσως ακόμη και το όνομα της τελευταίας, προδίδει με υπερβολική σαφήνεια την καταδικασμένη αποστολή της. Προειδοποιήσεις…Μα όλες οι προειδοποιήσεις αδυνατούν να αντιστρέψουν ή εν γένει, να επιτελέσουν κάποιον ουσιαστικό ρόλο, σε σχέση με το ζητούμενο. Κυρίες και κύριοι, το γνωρίζουμε όλοι: Το κακό έχει γίνει. Ο πλανήτης–σα να λέμε η ανθρωπότητα που ζει και εξαρτάται άμεσα απ’αυτόν, κι όχι κατ’ανάγκην ο ίδιος–βιώνει εξαιρετικά δριμείες αλλαγές, σε ένα ανησυχητικά για το ανθρώπινο είδος σύντομο χρονικό διάστημα.

Γιατί το πρόβλημα είναι καταφανώς παγκόσμιο και πανανθρώπινο, αλλά ας πιάσουμε για λόγους εννοιολογικής οικονομίας και κυρίως πρακτικής κατανόησης,την χώρα μας για παράδειγμα. Κάθε φορά ακούμε τις ηχηρές προειδοποιήσεις των αρχών, αλλά κάθε φορά αυτές οι προειδοποιήσεις επιβεβαιώνουν την ουσιαστική αδυναμία μας σε σχέση με τον ανθρώπινο παράγοντα και, εν προκειμένω με την τοπική πολιτειακή διάσταση. Είναι αργά, πολύ αργά για προειδοποιήσεις, καθώς όλοι, με πρώτους τους αγρότες, βρίσκονται στο έλεος του θεού ή καλύτερα της φύσης. Θα έπρεπε να τα έχουμε σκεφτεί όλα αυτά πρωτύτερα.

Προτού παραδώσουμε τα δάση στους εμπρηστές. Προτού οικοδομήσουμε αλόγιστα κάθε σπιθαμή γης. Προτού μολύνουμε το χώμα, το νερό, τον αέρα. Εν ολίγοις, προτού συμμετάσχουμε ενεργά, ως άτομα και ως κοινωνία, στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Προτού βάλουμε τα χέρια μας και βγάλουμε τα μάτια μας.

Ομολογουμένως, βρισκόμαστε ήδη στο και πέντε. Είναι διαπιστωμένο ότι όσο περνούν ταχρόνια, τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα. Η φύση εκδικείται και η εκδίκησή της είναι ανελέητη, αφού και ο ίδιος ο άνθρωπος δεν έδειξε τον παραμικρό σεβασμό και έλεος στο σπίτι που τον φιλοξενεί.  Το σκορ είναι αρνητικό. Μακάρι τελικά να λήξει ισόπαλο. Προς το παρόν πάντως χάνουμε και το μέλλον δεν δείχνει ελπιδοφόρο.