Όνειρο ήταν και πάει…
‘Ήταν μία υπέροχη μέρα. Ήταν λες και οι εποχές ενώθηκαν για λίγο, με σκοπό να συνθέσουν μία μέρα που να τα έχει όλα. Τέσσερις εποχές σε μία μέρα, που λένε και οι Λονδρέζοι. Ήλιος, ο ελληνικός, λαμπερός και μεγαλοπρεπής, σε έκανε να πιστεύεις ότι ήρθε κιόλας το καλοκαίρι. Ψύχος συγκρατημένο, σχεδόν ασθενές, σαν την τελευταία ανάσα του χειμώνα. Αέρας φθινοπώρου, καθώς φυσούσε αρκετά αλλά όχι με μανία. Και τέλος, μία φύση μοναδική, όπως την αντικρύζει και την χαίρεται κανείς μόνο στην αρχή της άνοιξης.
Τι τα θες όμως, τούτος ο μήνας περνά μαρτυρική ζωή- καλώς μας μπήκε και άριστα να μας βγει, επί τη ευκαιρία–, καθότι δίγαμος και άσχημα μπλεγμένος. Θύμα της απερισκεψίας του, τον γονάτισε και η κρίση και του ’ριξε τη χαριστική κατραπακιά η χρεοκοπία της χώρας. Κοκκίνισαν και τα στεγαστικά του στο σφαγείο των μνημονίων. Το ’να του διαμέρισμα, ρετιρέ τεσσάρι με τρία υπνοδωμάτια, σαλοτραπεζαρία, λουτροκαμπινέ και κουζίνα, βγήκε στο σφυρί την αλήστου μνήμης περίοδο των Σαμαροβενιζέλων. Το έτερον, ευάερον, ευήλιον και διαμπερές, αναλόγων ανέσεων, πλειστηριάζεται ηλεκτρονικά οσονουπω στην εποχή της νέας κανονικότητας.
Ραγίζει καρδιές ο ταραγμένος ύπνος του στη μέγγενη των Συμπληγάδων. Στριφογυρίζει ακατάπαυστα δεξιά και αδέξια, σαν σβούρα στο στρώμα κι όταν εκείνες σωπαίνουν επιτέλους κατά το χάραμα, ανοίγει τα βλέφαρα και σηκώνεται κλεφτά να πάρει ανάσα. Κακομούτσουνη η πρώτη, σαν ανομολόγητο αμάρτημα, μόνο που την κοιτάς σε πιάνει σύγκρυο. Κουκλάρα η δεύτερη, ολύμπια θεά, τη βλέπεις και εκτυφλωτικοί προβολείς φωταγωγούν τα φυλλοκάρδια σου.
Η λαϊκή παράδοση τον τοποθετεί αναπόδραστα σε τούτη την άβολη θέση. Κατσουφιάζει, συννεφιάζει, αστράφτει, βροντά και τρίζουν τα παγωμένα του δόντια, όταν ξυπνώντας αντικρίζει τη μια. Καίνε ώς και τα παλούκια οι άνθρωποι για να συνέλθουν. Χαμογελά, αντιθέτως, σαν στρέψει το βλέμμα του στην άλλη. Ξανθές δέσμες απολλώνιου φωτός κάνουν χλωρίδα και πανίδα ν’ ανθίζουν· γονιμοποιούν ακόμα και τις πέτρες.
Σάμπως να ’ναι στις καλές του φέτος, με ευεργετικές λιακάδες και γαλανούς, ξάστερους ουρανούς. Ευκαιρία είπαμε και εμείς για πέταγμα του αετού. Στον δρόμο βλέπαμε να έχουν ήδη υψωθεί αρκετοί χαρταετοί, κάποιοι εκ των οποίων έμοιαζαν να αγγίζουν το ταβάνι του ουρανού. Σύντομα βρήκαμε ένα ωραίο σημείο, χωρίς καλώδια της ΔΕΗ. Περάσαμε βιαστικά τον σπάγκο στους χαρταετούς και αμέσως τους αφήσαμε να ελεύθερους να αιωρηθούν. Τα μικρά είχαν τρελαθεί από την χαρά τους.
Ήθελαν μόνο να βιώσουν την απίστευτη χαρά που χαρίζει το πέταγμα του χαρταετού. Ένας απ’ αυτούς έκανε μία απότομη βουτιά και μπλέχτηκε στα κλαδιά ενός πανύψηλου δέντρου. Φάγαμε κάμποση ώρα να τον ξεμπλέξουμε και εκεί τα παιδιά πήραν ένα πρώτο μάθημα, για την αξία της υπομονής και της θέλησης. Το μεγαλύτερο μάθημα όμως θα ερχόταν λίγο αργότερα, όταν ο άλλος χαρταετός που είχε πια ανεβεί πολύ ψηλά ξέφυγε και χάθηκε μπροστά από τα μάτια μας.
Ο μικρός μπόμπιρας ήταν απαρηγόρητος. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Από τα σύννεφα είχε βρεθεί με μιας στην σκληρή πραγματικότητα της γης. Έτσι συμβαίνει και με τα όνειρα που κάνουμε. Πότε τα όνειρά μας μπλέκονται στα παρακλάδια της ζωής μας. Άλλες φορές καταφέρνουμε να τα ελευθερώσουμε, κι άλλες όχι. Και μερικές φορές καταφέρνουμε να πετάξουμε. Μας τραβούν και σηκωνόμαστε μαζί τους. Άλλοτε όμως, χάνονται σαν χαρταετοί και εμείς τα κοιτάζουμε να απομακρύνονται, ανήμποροι να αντιδράσουμε. «Όνειρο ήταν και πάει». Έτσι δεν λέμε;
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Α, να μην ξεχάσω. Χθες είχε γενέθλια ο Κυριάκος. Με τις υγείες μας…
