Δεν είναι ιταλική ταινία. Είναι η ελληνική πολιτική πραγματικότητα έτσι όπως έχει εξελιχθεί, με ελάχιστες εξαιρέσεις καθόλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης. Είναι, θα λέγαμε, ο δικός μας νεορεαλισμός, διανθισμένος με όλα εκείνα τα κωμικά και τραγικά στοιχεία τα οποία αρκούν για να πιστέψει κανείς πως πρόκειται για την μεγαλύτερη κινηματογραφική παραγωγή των Βαλκανίων. Δυστυχώς όμως τούτο το σενάριο δεν συνιστά επινόηση ενός καλλιτεχνικού νου, παρότι τα τελευταία πολλά χρόνια το παρακολουθούμε μέσα από μικρές και μεγάλες οθόνες.
Η υπόθεση πάντως είναι απλή και επαναλαμβάνεται. Ουσιαστικά μόνο τα πρόσωπα αλλάζουν, αλλά ακόμα και τούτο είναι υπό αίρεση (βλέπε “τζάκια”, οικογενειοκρατία, φατρίεςκλπ). Το τραπέζι είναι πάντα το ίδιο, αν και κατά καιρούς μεγαλώνει ακόμη περισσότερο και είναι γεμάτο με τα εκλεκτότερα εδέσματα και ποτά. Σ’ αυτό το τραπέζι έχουν γίνει επικά φαγοπότια. Φαγοπότια τα οποία έχουν μείνει στην ιστορία και είναι βέβαιο πως θα μιλούν γι’ αυτά εις τους αιώνας των αιώνων.
Καθόντουσαν οι μεν και παράγγελναν και έτρωγαν με την ψυχή τους, δίχως να ανησυχούν για τον λογαριασμό. Κάθε τόσο ερχόντουσαν οι υπεύθυνοι του καταστήματος, ζητώντας εξηγήσεις, αφού ανησυχούσαν για το ύψος του λογαριασμού, ο οποίος διαρκώς διογκωνόταν. Τους ξεφορτώνονταν όπως όπως, πληρώνοντας “έναντι” και συνέχιζαν ανενόχλητοι το πάρτι. Ύστερα καθόντουσαν οι άλλοι, οι οποίοι πάντοτε εποφθαλμιούσαν τις θέσεις της απεριόριστης και ανεξέλεγκτης μάσας. Αργά ή γρήγορα θα ερχόταν η σειρά τους αφού το κλαμπ ήταν κλειστό και δύσκολα γινόσουν μέλος.
Οι υπεύθυνοι πια δεν γύρευαν εξηγήσεις από τους λεηλατούντες, οι οποίοι τρωγόπιναν αλόγιστα, χρεώνοντας τους πολλούς. Καιροφυλακτούσαν όμως, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να ξεστρώσουν απότομα το τραπέζι. Όπερ και εγένετο. Παράλληλα έγινε και κάτι άλλο, που δεν είχε συμβεί ξανά στα χρονικά της εθνικής μάσας. Για πρώτη φορά κάθισαν στο τραπέζι άνθρωποι οι οποίοι δεν ήταν καθόλου μαθημένοι στην καλοπέραση και επιπλέον δεν είχαν την αντίληψη ότι το κράτος του ανήκει.
Κατά συνέπεια έβαλαν μία τάξη, διευθέτησαν τις διαφορές με τους πιστωτές και κυρίως, έβαλαν φρένο σε αυτό το ξέφρενο πανηγύρι όπου η διαφθορά, η συνδιαλλαγή και η διασπάθιση των δημόσιων πόρων, συνεχιζόταν με αμείωτο ρυθμό, ακόμη και την μακρά περίοδο της εξαντλητικής λιτότητας. Έτσι, για λίγα χρόνια επικράτησε η ηθική, η νομιμότητα και η σύνεση.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μπροστά στο ενδεχόμενο να επιστρέψουν οι καλοφαγάδες στο τραπέζι της εξουσίας, τους τρέχουν ήδη τα σάλια. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι άπαξ και επιστρέψουν, θα συνεχίσουν το μεγάλο φαγοπότι ακριβώς από εκεί που το άφησαν. Σα να μην πέρασε μια μέρα.
