FOLLOW US: facebook twitter

Το χρονογράφημα: Της ύπαρξής μου το περίσσευμα…

Ημερομηνία: 15-02-2019 | Συντάκτης:
Κατηγορίες: Νέα, Σχόλια
Σήμερα έχασα το ραντεβού μου με τις λέξεις…

Ένας αστείρευτος ποταμός από λέξεις η ιστορία μας. Λέξεις σμιλεμένες και λέξεις αμίλητες. Μνημεία και μνήμες. Φτάνει να θέλεις να τις διαβάσεις. Να περάσεις μέσα τους, να τις ακούσεις. Να ταξιδέψεις μαζί τους από το τώρα στο τότε, από το σήμερα στο χθες. Λέξεις που φιλοδοξούν να κοινωνήσουν. Να αγγίξουν τους ανθρώπους σε κάθε πίκρα και χαρά.

Σήμερα έχασα το ραντεβού μου με τις λέξεις μου. Η μπάρα αναβοσβήνει ρυθμικά μπροστά μου σαν μετρονόμος. Κάθε «χτύπημά» της είναι σιωπηλό και μοναχικό. Δεν μοιάζει με τα άλλα χτυπήματα, της γραφής, που κάνουν τα πληκτρολόγια να στενάζουν, σε μία κίνηση που έχει μεγάλη ιστορία πίσω της, όταν ακόμη δεν υπήρχαν κομπιούτερ και λάπτοπ. Τώρα σιωπή. Τίποτε δεν ακούγεται, ούτε μέσα, ούτε έξω μου. Κοιτάζω από το παράθυρο σα να περιμένω κάποιον φίλο που δεν φάνηκε ακόμα. Βρέχει. Η βροχή επιτείνει την δυσθυμία μου.

Σήμερα έχασα το ραντεβού μου με τις λέξεις μου. Για πρώτη φορά ίσως καταλαβαίνω την αγωνία τόσων και τόσων που αντιμετώπισαν την τρομακτική άβυσσο του κενού, κι ας μην τολμώ ούτε για αστείο να συγκρίνω την πορφυρή τους τέχνη με τον δικό μου γκρίζο κάματο. Σήμερα όμως για πρώτη φορά τους συναισθάνομαι. Καταλαβαίνω επιτέλους πόσο ευάλωτοι και μόνοι θα πρέπει να ένιωσαν. Προδομένοι από τον ίδιο τους τον εαυτό. Φτωχοί, γιατί η μόνη περιουσία τους ήταν οι λέξεις.

Πόσοι σπουδαίοι δεν αναγκάστηκαν να αναζητήσουν το μυστικό του δεντρολίβανου. Λένε πως τούτο το φυτό είναι για τη θύμηση. Το έβαζαν στα φαγητά οι γυναίκες των ναυτικών για να μην τις ξεχάσουν σαν μπάρκαραν και να τις ξαναθυμηθούν όταν επέστρεφαν. Έτσι και οι λέξεις. Ξεχνούν εύκολα το δρόμο του γυρισμού.  Κάποιοι σώθηκαν.Σαν επέστρεψαν οι λέξεις, τις έπιασαν σφιχτά από τα μαλλιά και δεν τις άφησαν ποτέ να ξαναφύγουν.Κάποιοι άλλοι όμως έμεινανέτσι, να προσμένουν μια επιστροφή που δεν ήρθε ποτέ.

Σήμερα έχασα το ραντεβού μου με τις λέξεις μου. Τι φταίει; Μήπως δεν κουβαλάω πιατόσα όσα πίστευα; Μήπως έγινα και γω ανάλαφρος κι ανώδυνος σαν πούπουλο; Λέξεις μου; Που είστε; Γιατί δεν έρχεστε να σας ταΐσω της ύπαρξής μου το περίσσευμα…

Ελάτε λέξεις.

Συναχτείτε γύρω μου.

Είμαι εγώ, που σας ταΐζω κάθε απόγευμα,

μόνος σ’ ένα παγκάκι,

της ύπαρξής μου το περίσσευμα…

Σπύρος Κιοσσές


Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Καιρός Πύργος