Έχει συμβεί πολλές φορές. Μαθαίνουμε κάτι. Γινόμαστε έξαλλοι. Για κάποιες μέρες το «πρωτοφανές», το «εξοργιστικό», το «ανάλγητο» περιστατικό παίζει ως κορυφαία είδηση σε κανάλια, ιστοσελίδες και εφημερίδες. Σύντομα, άλλες σημαντικές ή λιγότερο σημαντικές ειδήσεις προκύπτουν, το συμβάν σταδιακά λησμονείται, η ζωή συνεχίζεται. Ειδικά αν είσαι από εκείνους που παρακολουθείς την επικαιρότητα, από ένα σημείο κι έπειτα, τίποτε δε σου κάνει εντύπωση. Οι ειδήσεις και τα γεγονότα παρελαύνουν καθημερινά όπως τα κύματα της θάλασσας. Σκάνε με πάταγο, και κατόπιν χάνονται στον αχανή ωκεανό της πληροφορίας. Μέχρι και τα τσουνάμι ξεχνιούνται σε αυτόν τον τόπο, στην εποχή της ιδεοφυγής και της ταχείας λήθης.
Έτσι είχε σκάσει κάποτε και η είδηση του εξοντωτικού πρόστιμου στον καστανά της Θεσσαλονίκης. Είχε ξεσηκωθεί το πανελλήνιο τότε, για τον ανήθικο και προκλητικό τρόπο με τον οποίο το κράτος και συγκεκριμένα η δημοτική αρχή της πόλης, είχαν συμπεριφερθεί στον ηλικιωμένο βιοπαλαιστή. Δέκα χιλιάρικα του είχαν παραγγείλει να πληρώσει, προκαλώντας την εύλογη αγανάκτηση των δημοτών καιόχι μόνο. Ποσό το οποίο φυσικά ο άστεγος καστανάς δεν μπορούσε, και φυσικά δεν το πλήρωσε. Μόνο που το αθάνατο Ελληνικό Δημόσιο δεν χαρίζεται ποτέ σε άστεγους και σε κατατρεγμένους. Μόνο σε κάτι μεγαλόσχημους συνηθίζει να κάνει τα στραβά μάτια…
Το Ελληνικό Δημόσιο δεν ξεχνά, ακόμη κι αν εμείς ξεχάσαμε γρήγορα τον έρμο τον καστανά. Επανήλθε. Επανήλθε, του κατάσχεσε τη «φουφού» (το καροτσάκι του) και επιπλέον απαιτεί ακόμη την πληρωμή του προστίμου, το οποίο πλέον έχει φτάσει τις 106.000.05 ευρώ. Συν ένα χιλιάρικο για να μπορεί να δουλεύει στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Διότι όπως εξήγησε ο αξιότιμος επικεφαλής της δημοτικής αστυνομίας: «Ο νόμος είναι ίδιος για όλους. Δεν κάνει εξαιρέσεις για κανέναν…».
Αλήθεια; Ο νόμος είναι ίδιος για όλους; Και για τον κ. τάδε, έναν μόνο εκ των δεκάδων στρατηγικών μέγα-κακοπληρωτών, που του κούρεψαν 138 εκατομμύρια ευρώ, ο νόμος είναι ίδιος; Δεν είναι και το γνωρίζουμε όλοι. Δεν είμαστε ίσοι. Ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα. Αν έχεις φίλους, κουμπάρους ή κολλητούς, αν είσαι μικρό λαμόγιο ή μέγας διαπλεκόμενος, τότε ο νόμος και οι συνθήκες εφαρμογής του θα κοπούν και θα ραφτούν στα μέτρα σου. Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.
Υπάρχει όμως και μία άλλη αλήθεια, εξίσου βέβαιη, όσο ο ήλιος που υποθετικά λάμπει για όλους. Δεν υπάρχει τσίπα που λέμε λαϊκιστί. Από τον τελευταίο ακατάλληλο για οτιδήποτε, κηφήνα του κρατικού μηχανισμού, μέχρι τον άνους κληρονόμο της εξουσίας στην κορυφή της ιεραρχίας του πολιτικο-διοικητικού συστήματος, δεν υπάρχει φιλότιμο. Αν υπήρχε, κάποιος από δαύτους θα αντιδρούσε. Κάποιος θα έβρισκε μία λύση ή μία διέξοδο για τον καστανά, ο οποίος φέρει τα χαρακτηριστικά μιας Ιφιγένειας, στο νεοελληνικό μας δράμα. Εκεί βρήκαν να εξαντλήσουν όλη την σκληρότητά τους. Εκεί την απανθρωπιά τους. Εκεί το γράμμα του νόμου. Εκεί εδράζεται η δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη˙ σε έναν εβδομηντάρη άστεγο, που του στερούν ακόμη και τη φουφού, εξωθώντας τον σε απεργία πείνας. Και εκεί, παραφράζοντας το γνωστό λαϊκό άσμα, στη φουφού του Σατανά, στάχτη να γίνεις καστανά…
