Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έδειξε από την πρώτη στιγμή της θητείας της πώς αντιλαμβάνεται τη σχέση ανάμεσα στην ανάπτυξη και τις επενδύσεις που υπόσχεται να φέρει και στην εργασία, τις εργασιακές σχέσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Μέσα από το πρώτο κιόλας νομοθέτημα έσπευσε να καταργήσει τρεις προστατευτικές ρυθμίσεις για τους εργαζόμενους.

Ωστόσο, με το πολυδιαφημισμένο αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο, που ήδη παρουσίασε και θα καταθέσει στη Βουλή, πραγματικά ξεπέρασε κάθε όριο. Προωθεί ρυθμίσεις οι οποίες αντιμετωπίζουν την εργασία ως καύσιμη ύλη της ανάπτυξης και καταργεί ουσιαστικά το ελάχιστο μέσο άμυνας των εργαζομένων, τις συλλογικές συμβάσεις.

Επομένως, τα συνδικάτα έχουν πολλούς λόγους όχι απλώς να αντιπαρατεθούν στις προωθούμενες αντεργατικές ρυθμίσεις, αλλά και να υπερβούν μακροχρόνιες δομικές αδυναμίες και γεροντικές ασθένειες -τον κατακερματισμό, τους περιττούς ανταγωνισμούς, τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, τη δραματική συρρίκνωσή τους, το χάσμα που τα χωρίζει από νέες κατηγορίες εργαζομένων και νέες μορφές απασχόλησης- για να παίξουν τον ρόλο τους ως φορείς άμυνας και στοιχειώδους προστασίας των εργαζομένων απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία.

Η χθεσινή  πρώτη απεργιακή αναμέτρηση ήταν μια δοκιμασία αντοχής για την κυβέρνηση και για τα συνδικάτα. Δεν υπάρχει αμφιβολία για τη σαφή υπεροπλία της πρώτης, καθώς έχει στο πλευρό της σχεδόν το σύνολο των επιχειρηματικών και εργοδοτικών ενώσεων, των «αγορών», προφανώς των δανειστών, που με τα τρία μνημόνια έδειξαν την απέχθειά τους στα εργασιακά δικαιώματα, αλλά και των ΜΜΕ που έχουν παραδοσιακή αλλεργία στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων.

Φυσικά, πρόκειται μόνο για την πρώτη αναμέτρηση. Το μόνο βέβαιο με αυτή την κυβέρνηση είναι ότι -δυστυχώς- θα δώσει πολλές ευκαιρίες στους εργαζόμενους και τους εκπροσώπους τους να μετρήσουν τις δυνάμεις τους.