Συνέβη προ ολίγων ημερών στο τοπικό υποκατάστημα μιας εκ των τεσσάρων συστημικών τραπεζών στον Πύργο:

Ήταν ένα όμορφο, ήσυχο φθινοπωρινό πρωινό για την πρωτεύουσα του νομού, η οποία σιγά σιγά ξυπνούσε από το νυχτερινό της λήθαργο. Η πόρτα της τράπεζας άνοιξε και μέσα μπήκε φρεσκοξυρισμένος και φορώντας σένιο κουστούμι, γνωστός οικονομικός παράγοντας της περιοχής. Αφού καλημέρισε εγκάρδια του υπαλλήλους, ζήτησε να του χορηγήσουν ένα μπλοκ επιταγών. «Λυπάμαι πολύ αλλά δεν γίνεται». «Και γιατί παρακαλώ», ανταπάντησε εκείνος. «Μα είστε κόκκινος». «Πως είπατε; Είμαι κόκκινος; Όχι, όχι, κάποιο λάθος κάνετε στον χρόνο που χρησιμοποιείτε. Ήμουν κόκκινος αλλά δεν είμαι πλέον! Ορίστε και η επιστολή που μου απέστειλε ο νέος κάτοχος του δανείου, με την οποία μου γνωστοποιεί ότι το έχει αγοράσει (άραγε πόσο;) και στο εξής έχω να κάνω αποκλειστικά μαζί του». Κόκκαλο ο υπάλληλος.

Τι να σου κάνει κι αυτός; Προσπαθεί να κάνει την δουλειά του σε ένα πλαίσιο χαοτικό, χωρίς λογική και κυρίως χωρίς κανόνες. Δηλαδή μπάχαλο. Το περιστατικό είναι ένα μόνο από τα πολλά που συμβαίνουν καθημερινά και συνιστά την πιο απλή και απτή απόδειξη ότι οι τράπεζες στην Ελλάδα είναι μόνο για να παίρνουν αλλά όχι για να δίνουν. Δηλαδή, συγνώμη, τότε γιατί τις έχουμε; Για να χρηματοδοτούμε τις δικές τους ατασθαλίες, για να μην χρησιμοποιήσω καμιά πιο βαριά κουβέντα; Μέχρι πότε ο ελληνικός λαός θα ανακεφαλαιοποιεί ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες όχι μόνο παραβίασαν τους κανόνες, αλλά αρνούνται προκλητικά να επιτελέσουν τον ρόλο τους στην αγορά, ακόμα και σε σχέση με τις πιο στοιχειώδεις λειτουργίες; Ήδη η κυβέρνηση δικαίωσε τον προφήτη Μπάμπη, διαρρέοντας ότι προτίθεται να τους «χώσει» (ξανά) τα λεφτά που τους λείπουν (ξανά), βάζοντας χέρι στο μαξιλάρι ασφαλείας. Το μαξιλαράκι του λαού δηλαδή. Στ’ αλήθεια, η ιστορία με τις τράπεζες στην Ελλάδα μπορεί να συνοψιστεί περίφημα με την αντιστροφή μιας γνωστής λαϊκής φράσης της αγοράς: Πολλά βάζεις, λίγα παίρνεις.