Έχω χάσει από καιρό κάθε ελπίδα γι’ αυτήν την χώρα, ίσως και γι’ αυτόν τον πλανήτη. Όταν η φαυλότητα, η αναξιοπιστία, η διαφθορά, και το ψέμα, ανακυκλώνονται διαρκώς μπροστά στα μάτια σου, είναι δύσκολο να διατηρήσεις την πίστη σου για κάτι καλύτερο σε αυτό το μεσογειακό θέατρο του παραλόγου. Παρόλα αυτά εξακολουθείς να αναμετράσαι καθημερινά, τόσο με τις δυνάμεις της φαυλότητας, όσο και με τον παραλογισμό. Γιατί; Ίσως διότι για κάποιους από εμάς, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει άλλη επιλογή, κι αυτός είναι από μόνος του ένας πολύ καλός λόγος, εφόσον δηλαδή ποτέ δεν είσαι μόνος, και βέβαια ποτέ δεν είσαι ο μόνος.
Έτσι θα επιχειρήσουμε και σήμερα να αποστάξουμε την ουσία, έστω κι αν πρόκειται για λίγες μόνο σταγόνες στον ωκεανό της ανοησίας, της αδιαφορίας και δυστυχώς της αλητείας. Σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο βάσισε επί μισό και πλέον αιώνα ο νεοέλληνας, άλλοτε την επιβίωσή του, και άλλοτε την ευημερία του στον ήλιο, στην θάλασσα, στα αρχαία και στις παραδοσιακές και αυθεντικές της (πρόκειται για δύο διαφορετικά πράγματα) γεύσεις. Με μια λέξη, τουρισμός, η λεγόμενη βαριά βιομηχανία της μικρής αλλά πανέμορφης Ελλάδας, την οποία οι ιθαγενείς τα τελευταία χρόνια ότι είχαν τελειοποιήσει.
Είναι πραγματικά εκπληκτικό πως μία φτωχή χώρα, η οποία εισήλθε στον τουρισμό καταγράφοντας 33.000 επισκέψεις το 1950, έφτασε το 2019 να φιλοξενήσει τουριστικό μέγεθος σχεδόν τριπλάσιο από τον πληθυσμό της, ενώ την αμέσως προηγούμενη χρονιά ο ελληνικός τουρισμός κατέλαβε την 13η παγκοσμίως σε αριθμό αφίξεων, σύμφωνα με την έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού. Κάθε χρονιά πήγαινε και καλύτερα, τα ρεκόρ αφίξεων από το εξωτερικό καταρρίπτονταν το ένα μετά το άλλο, και γενικώς είχες την αίσθηση πως αυτή η «μπίζνα» δεν θα πέσει έξω ποτέ. Και τότε σου σκάει στο κεφάλι ένας κορονοϊός και σε αφήνει σύξυλο. Το συμπέρασμα όμως δεν είναι η ζημιά που πάθαμε φέτος, αλλά η ζημιά που θα πάθουμε ξανά αν δεν μάθουμε από αυτήν την εφιαλτική εξέλιξη των πραγμάτων. Είναι σαφές λοιπόν ή θα έπρεπε να είναι, ότι το τουριστικό προϊόν, παρότι εξαιρετικά ελκυστικό και προσοδοφόρο είναι και ευάλωτο.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, τα ανεπτυγμένα κράτη ή έστω τα σοβαρά κράτη, επενδύουν και σε άλλους τομείς της οικονομίας, όπως π.χ. στην κανονική βιομηχανία. Παράγουν έρευνα, παράγουν τεχνολογία, παράγουν καινοτόμα προϊόντα, ή μπορεί να παράγουν απλώς όπλα, αυτοκίνητα, ακόμη και βίδες, και δεν εννοώ τα ζυμαρικά. Και ακριβώς εκεί θα στηριχτούν προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις δριμείες συνέπειες του κραχ το οποίο έχει προκαλέσει ο ιός. «Εμείς» πάντως και λέγοντας «εμείς» εννοούμε αυτοί, δεν γνωρίζουμε τι θα κάνουν. Βλέπετε, παθόντες είμαστε πάντα, μαθόντες όμως ποτέ!
