Καθόμουν χθες αργά στο σπίτι και τσουρουφλιζόμουν εξαιτίας της εμμονικής απέχθειας… στηζέστη αν και είμαι από εκείνους που κάποτε πίστευαν ότι ο άνθρωπος θα έπρεπε να προσαρμόζεται στο φυσικό περιβάλλον και όχι να ζει σε τεχνητές συνθήκες. Όμως αλλάζουμε καθώς ο χρόνος σαν οξύ αλλοιώνει, μεταμορφώνει και παραμορφώνει.

Η ζέστη  τη δεκαετία του ’80 ήταν εξίσου αφόρητη. Όμως τότε σκάγαμε, πλαντάζαμε, ξενυχτάγαμε και κάποιοι, τυχεροί,  βγάζαμε… τα ράντσα έξω. Έτσι έβγαινε το καλοκαίρι. Σήμερα τα ράντσα εξαφανίστηκαν και τα κλιματιστικά έχουν αναδειχτεί σε αστικό γνώρισμα αφού κυριαρχούν στα μπαλκόνια των σπιτιών.

Το ίδιο συμβαίνει με την πολιτική. Σκεφτείτε τη δεκαετία του ’80 πώς θα αντιμετωπιζόταν κάποιος που σε δημόσιο χώρο έλεγε: «Να πάνε να πνιγούν. Δεν θα πάω  ψηφίσω».  Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν και το εκλογικό σιχτίρ έχει αναδειχτεί σε κυρίαρχη πολιτική στάση.

Φυσικά τότε για κάθε πολιτικό που σεβόταν το μέλλον του υπήρχαν «άβατα». Για παράδειγμα, οι συντάξεις. Αν έβγαινε ο αρχηγός ενός μεγάλου κόμματος από το μπαλκόνι της πλατείας Συντάγματος και έλεγε ότι θα παραχωρούσε τις επικουρικές σε ασφαλιστικές, τότε εντός πενταλέπτου θα τον παίρνανε  με τις… σκουπιδιάρες.

Σήμερα βγαίνουν και λένε ότι θα δώσουν τις επικουρικές σε ιδιώτες και το κοινό αποθεώνει. Παράξενοι καιροί ή μήπως δεν φταίνε οι καιροί αλλά η άγνοια και η αμνησία; Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχουν «σκάσει» ουκ ολίγες ασφαλιστικές. Φανταστείτε κάποιες από αυτές να ασχολούνταν και με τον κλάδο της επικούρησης.Άντε να βρει το δίκιο του ο ασφαλισμένος.

Και το άλλο με την εργασία; Προσωπικά, εκείνα τα χρόνια δεν είχα ακούσει πολιτικό αρχηγό να λέει από το μπαλκόνι ότι θα προσάρμοζε τα ωράρια στις ανάγκες της αγοράς ή ότι δεν θα υπήρχε Σαββατοκύριακο ή ότι οι ώρες και οι μέρες εργασίας θα διαμορφώνονταν με βάση τις ανάγκες της επιχείρησης. Προφανώς επειδή σκεφτόταν ότι οι γιούχες στον Γαρουφαλιά θα φάνταζαν παιάνες μπρος στην αποδοκιμασία που θα εισέπραττε. Σήμερα τα λένε, βγάζουν μια ανακοίνωση του στιλ «με παρεξήγησες…» και οι οπαδοί χειροκροτούν.

Στη δεκαετία του ’80 η Ελλάδα ήταν μοιρασμένη. Υπήρχαν οι «Ανήκουμε στη Δύση» και οι «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Δεν ήταν μόνο συνθήματα αλλά πολιτικές.

Η μία που πρόσφερε ακόμα και τα αποθεματικά των Ταμείων στους επενδυτές και η άλλη που πίστευε στην ισόρροπη ανάπτυξη. Τα χρόνια πέρασαν. Σήμερα πολλοί απ’ αυτούς που έχτισαν καριέρες με το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» ονειρεύονται μια χειραψία με τη… Μέρκελ.

Όσο και αν βασανίζω το μυαλό μου δεν βρίσκω πολλούς που να παίρνουν το κόστος της άποψής τους, να τη διατυπώνουν ακόμα και αν δυσαρεστεί, να μη συνδέουν την πολιτική με την καρέκλα και να μένουν συνεπείς στις πεποιθήσεις τους.

Σε αυτό που το χθες εξακολουθεί να μοιάζειμε το σήμερα αφορά το ταμείο των πολιτικών. Όπως τότε, έτσι και σήμερα κανένας δεν πληρώνει τη ζημιά από κάθε μέτρο που επιβάλλει. Στην Ελλάδα ως γνωστόν ίσχυε και ισχύει ότι μετά την απομάκρυνση απ’ το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…