Πριν από πολλά χρόνια, ο δρόμος με έβγαλε στη Ζάκυνθο, την πατρίδα του Διονύσιου Σολωμού, αυτό το πανέμορφο νησί, αλλά κυρίως, τον προσφιλέστερο, εγγύτερο και κατ’ επέκταση αυτονόητο νησιωτικό προορισμό για κάθε Ηλείο. Το νησί είχε πολλές ομορφιές και όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που τυχαία ένα βράδυ βρέθηκα στον διαβόητο Λαγανά, τον οποίο αναγκαστικά διέσχισα με κατεύθυνση άλλο μέρος του νησιού.

Ειλικρινά δυσκολεύτηκα να πιστέψω στα μάτια μου, όχι επειδή οι τουρίστες, Βρετανοί υπήκοοι στην πλειοψηφία τους, επιδίδονταν σε κάθε λογής έκτροπα, για τα οποία εξάλλου δυσ-φημίζονται οι κάτοικοι της Γηραιάς Αλβιώνας, αλλά επειδή όλα τούτα λάμβαναν χώρα σ’ ένα υπέροχο κατά τ’ άλλα νησί του Ιονίου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως είχα σκεφτεί τότε πως το τέλος δεν θα αργούσε να έρθει. Και το τέλος μπορεί να μην επήλθε πλήρως για την Ζάκυνθο, αλλά τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Δεν είναι μόνο το θλιβερό γεγονός ότι καμία παραλία του νησιού δεν έχει κατακτήσει την διάκριση της γαλάζιας σημαίας εδώ και χρόνια.

Είναι η γενικότερη αίσθηση ανομίας και παρακμής η οποία επικρατεί εδώ και δεκαετίες και κατά ένα μεγάλο μέρος της είναι αθέατη. Αυτήν την αίσθηση ακριβώς επιβεβαιώνουν κατά καιρούς και θεσμικοί παράγοντες του νησιού, οι οποίοι φέρουν πάντοτε το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί. Σύμφωνα με σχετικό ρεπορτάζ του zougla.gr, κάνουν λόγο “για κυκλώματα στο νησί, που πολλές φορές ενεργούν με απειλές και πρακτικές μαφίας”, προσδιορίζοντας την ευθύνη στα ημερόπλοια και τα ξενοδοχεία που δεν τηρούν τους περιβαλλοντικούς όρους. Η κατάσταση έχει φτάσει πλέον στο απροχώρητο και οι κάτοικοι έχουν αρχίσει έστω και όψιμα να κινητοποιούνται διότι πλέον δεν μπορούν ούτε οι ίδιοι να κάνουν μπάνιο!

Είδαμε πρόσφατα και στην Κουρούτα πόσο γρήγορα η επονομαζόμενη “Μύκονος της Πελοποννήσου” μετατράπηκε σε θαλάσσιο βόθρο και γενικώς πόσο εύκολα οι προοπτικές της τουριστικής ανάπτυξης μπορούν να βυθιστούν στα βοθρολύματα. Αλλά για ποια θαλάσσια λύματα μιλάμε; Εδώ ταλαιπωρούμαστε τρία και πλέον χρόνια με τα σκουπίδια της ξηράς, από τα οποία δεν αξιώθηκαν να μας απαλλάξουν, παρά τις πλείστες διαβεβαιώσεις. Λυπάμαι αλλά είναι κατάντια, ανάλογη της Ζακύνθου. Γιατί εδώ κάτω μπορεί να μην υποφέρουμε τόσο από την μαφία, όσο από την παρατεταμένη κοροϊδία.