Πριν από αρκετά χρόνια, μια τέτοια μέρα καλή ώρα, έτυχε να περνάω πεζός έξω από ένα σχολείο.  Ήταν η μέρα του αγιασμού, η πρώτη δηλαδή που τα σχολεία ανοίγουν τις πύλες τους για τα παιδιά. Κάποιοι γονείς κρατούσαν τα μικρότερα από το χερi –ένα θέαμα ούτως ή άλλως συγκινητικό, τουλάχιστον για όλους εκείνους οι οποίοι δεν απευαισθητοποιούνται από την κυνικότητα της καθημερινής ζωής. Από αυτά, ήταν ένα το οποίο αιχμαλώτισε το βλέμμα μου, στα λίγα δευτερόλεπτα που χρειάστηκαν προκειμένου να φτάσω στην άκρη του σχολείου και να τραβήξω τον δρόμο μου. Τα χρόνια πέρασαν, αλλά εκείνο το βλέμμα δεν το ξέχασα ποτέ. Έμεινε για πάντα καρφωμένο στη μνήμη.

Κρατούσε σφιχτά, αν και όχι νευρικά, από το χέρι την μάνα του, σα να φοβόταν μήπως του φύγει ξαφνικά και απομείνει μόνο του, με όλους αυτούς τους αγνώστους. Φοβόταν το καημένο το καινούργιο περιβάλλον. Κοιτούσε με αυτό το απίστευτα αθώο και καθαρό βλέμμα, πάνω στο οποίο καθρεφτίζονται σαν λίμνη οι ψυχούλες. Για μια στιγμή πέρασε από το μυαλό μου να πάω και να του χαϊδέψω το κεφαλάκι, να τον παρηγορήσω κάπως. Να του πω να μην φοβάται και πως σε λίγες μέρες όλα θα είναι καλύτερα.  Όλα αυτά δηλαδή που είναι σίγουρο πως θα του τα είπε η μητέρα του πολύ καλύτερα από την αφεντιά μου.

Σκεφτόμουν αργότερα, πως αν ένιωθα εγώ έτσι, για ένα παιδάκι που δεν ήταν ούτε παιδί, ούτε εγγόνι μου, οι δικοί του θα πρέπει πραγματικά να ένιωθαν, αν μη τι άλλο, κάπως… Ειδικά μετά το καλοκαίρι, που έχεις συνηθίσει να έχεις τα παιδιά δίπλα σου για περισσότερες ώρες, όταν τελικά ξεκινούν τα σχολεία, τα πρωινά νιώθεις σα να σε έχει εγκαταλείψει ένα κομμάτι της καρδιάς σου. Κι ας ξέρεις πως το απόγευμα θα σου επιστραφεί, ιδανικά, σώο και αβλαβές.