• Οι 74 περιοχές της χώρας εντάσσονται στα εξής επίπεδα, είτε στο επίπεδο 1 ετοιμότητας (πράσινο), είτε στο επίπεδο 2 (κίτρινο) επιτήρησης, είτε στο επίπεδο 3 (πορτοκαλί) αυξημένης επιτήρησης, είτε στο επίπεδο 4 (κόκκινο) αυξημένου κινδύνου (Χαρδαλιάς – 09/10/20).
• Τα τέσσερα επίπεδα υγειονομικής ασφάλειας και προστασίας συγχωνεύονται σε δύο επίπεδα, το επίπεδο 1, το πράσινο, και επίπεδο 2, το κίτρινο, συγχωνεύονται πλέον στο επίπεδο Α επιτήρησης, κίτρινο. Αντίστοιχα τα επίπεδα 3, πορτοκαλί και 4, κόκκινο, συγχωνεύονται στο επίπεδο Β αυξημένου κινδύνου, κόκκινο (Χαρδαλιάς – 31/10/20).
• Η χώρα χωρίζεται πλέον σε τρεις ζώνες, στη ζώνη επιτήρησης, στην οποία εντάσσονται όλοι οι νομοί, που μέχρι σήμερα είναι στο πράσινο και στο κίτρινο, τη ζώνη αυξημένου κινδύνου, στην οποία εντάσσονται οι περιοχές που βρίσκονται στο κόκκινο και το πορτοκαλί, και πλέον στην ζώνη με τις περιοχές που είναι στο γκρι, δηλαδή από αύριο το πρωί, οι περιφερειακές ενότητες της Θεσσαλονίκης και των Σερρών (Πέτσας – 02/11/20).
• Στη χώρα διαμορφώνονται δύο επίπεδα υγειονομικής ασφάλειας: Το επίπεδο Α επιτήρησης, που θ’ απεικονίζεται με κίτρινο χρώμα και το επίπεδο Β αυξημένου κινδύνου, το οποίο θ’ απεικονίζεται με κόκκινο χρώμα (Χαρδαλιάς – 29/01/21).
• Στην Αττική, η πίεση που δέχεται το Εθνικό Σύστημα Υγείας δεν είναι πια στο κόκκινο, είναι στο βαθύ κόκκινο (Κικίλιας – 03/03/21).

Σήμερα είναι εύκολη η δουλειά μου. Έπρεπε μόνο να «σκρολάρω» όπως λένε οι νέοι, ανάμεσα στα υγειονομικά διατάγματα και τις συνεχείς παλινωδίες του τελευταίου χρόνου. Ήταν μία διδακτική εμπειρία καθώς όταν παίρνεις μία απόσταση από τα πράγματα και κοιτάζεις πίσω, αντιλαμβάνεσαι ακόμα καλύτερα το παρόν και το μέλλον. Γιατί ο χρόνος, με την έννοια της λήθης, είναι όντως μεγάλος γιατρός, αλλά σε αυτήν την περίπτωση όπως και σε μία σειρά από περιπτώσεις στις οποίες το διακύβευμα είναι πολιτικό, καλό είναι να θυμόμαστε και να διδασκόμαστε από το παρελθόν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο και μόνο, είσαι σε θέση να προβείς σε στέρεες κρίσεις.

Η πρώτη έχει ήδη αποκαλυφθεί και διατρανώνεται ως αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα, μέσα από μία προσεκτική σταχυολόγηση των κατά καιρούς «μέτρων» για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Και μένουμε μόνο στην «χρωματολογία», δίχως δηλαδή να επεκταθούμε σε ολόκληρη την γκάμα των ηλίθιων, πραγματικά ηλίθιων μέτρων, τα οποία δεν πείθουν πια κανέναν, καθώς καταδεικνύεται άριστα η γελοιότητα, και δυστυχώς –το σημαντικότερο– η αναποτελεσματικότητα, σε σχέση με το μείζον ζητούμενο. Πότε μαύρα, πότε άσπρα, πότε κόκκινα, που λέει και ένα παλιό ρεμπέτικο του Γιώργου Κατσαρού. Τα χρώματα και τα επίπεδα ασφάλειας εναλλάσσονται με εντυπωσιακή ταχύτητα, αλλά ο ιός επιμένει.

Το γιατί  θα επιμένει, εξηγείται από την τριπλή άνοδο του περασμένου Σαββάτου, σε κρούσματα, διασωληνώσεις, και θανάτους, παρά το lockdown μέσα σε lockdown. Εξηγείται διότι ακόμη και τώρα, στο και δέκα, με τα ασφυκτικά γεμάτα νοσοκομεία της Αττικής και της επαρχίας να βρίσκονται στο «βαθύ κόκκινο», κατά την έκφραση του αρμόδιου υπουργού, δεν προσλήφθηκε ούτε μισός γιατρός. Μετά από έναν χρόνο! Το μόνο που έγινε, ήταν να βάλουν μία φωτοτυπία στην είσοδο των κλινικών, με την οποία σηματοδότησαν την μετατροπή τους σε covid κλινικές! Αναβλήθηκαν επ’ αόριστον, ξανά, όλα τα χειρουργεία και τα δημόσια νοσοκομεία δεν δέχονται πλέον άλλους ασθενείς, εκτός από covid ασθενείς. Μπορεί να πεθαίνεις από νεοπλασία ή να υποφέρεις από δισκοπάθεια, αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία για την κυβέρνηση.

Κατά συνέπεια, το δεύτερο στέρεο συμπέρασμα είναι ότι προκειμένου να καλύψουν το κραυγαλέο έλλειμμα της αντιμετώπισης του ιού, είναι διατεθειμένοι να εξαντλήσουν και τις πενήντα αποχρώσεις του κόκκινου. Και εδώ που φτάσαμε, σε λίγο θα αναζητούμε όλοι στο χρωματολόγιο νέες αποχρώσεις του κόκκινου, για να βάψουμε τον χάρτη της Ελλάδας. Γιατί βεβαίως, κυρίες και κύριοι, η στελέχωση των νοσοκομείων με γιατρούς κοστίζει, η διατήρηση των ανθρώπινων ζωών κοστίζει, η διατήρηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ελευθεριών κοστίζει. Οι πενήντα αποχρώσεις του κόκκινου όμως και η χρωματολογία δεν κοστίζει τίποτε. Χρειάζεται μόνο φαντασία και κυρίως περίσσευμα ανευθυνότητας.