Πολλοί εξεπλάγην και ακόμη περισσότεροι άρχισαν τις ειρωνείες, στο άκουσμα της είδησης ότι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης προσέλαβε προσωπικό σύμβουλο σε θέματα Λατινικής Αμερικής.
Εκ των ενιστάμενων οι περισσότεροι εστίασαν την κριτική τους συγκεκριμένα στο πρόσωπο του -εκλεκτού – κ. Ιάσωνα Πιπίνη, αφήνοντας στο απυρόβλητο την επίμαχη θέση συμβούλου, μια θέση που δεν προϋπήρχε, αλλά δημιουργήθηκε για την περίσταση.
Διότι δεν μπορεί… για να αποκτά ο Έλληνας πρωθυπουργός έναν νέο, άρτι προσληφθέντα, προσωπικό σύμβουλο επί θεμάτων Λατινικής Αμερικής, αυτό σημαίνει ότι τον χρειάζεται. Και για να τον χρειάζεται, προφανώς θα πρέπει να έχει προκύψει κάποια σχετική ανάγκη.
Διότι δεν γίνεται σε έναν κρατικό μηχανισμό που θέλει να αυτοαποκαλείται αξιοκρατικός να δημιουργούνται ξαφνικά θέσεις μη-αναγκαίες…
Οι ανάγκες, βέβαια, από τις άλλη, είναι κάπως σαν τις απόψεις: ενίοτε διίστανται… Ειδικά, δε, σε θέματα συμβουλευτικών υπηρεσιών, οι ανάγκες τείνουν να προσλαμβάνουν τις διαστάσεις που επιθυμεί ο εκάστοτε σε «ανάγκη» ευρισκόμενος εντολέας.
Να σημειωθεί, πάντως, έτσι για την ιστορία, ότι στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών υπάρχει μία καθ’ όλα λειτουργική αρμόδια Διεύθυνση Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής (Α8).
Στο ΥΠΕΞ υπάρχει, επίσης, και το καθ’ όλα λειτουργικό διπλωματικό γραφείο του πρωθυπουργού, με το οποίο, ωστόσο, ο κ. Πιπίνης δεν έχει, προς το παρόν τουλάχιστον, ως πρωθυπουργικός σύμβουλος επί θεμάτων Λατινικής Αμερικής, κάποια άμεση επαφή ή κάποια οργανική σχέση/σύνδεση.
Από εκεί και πέρα, βέβαια, υπάρχουν διαχρονικώς και άλλα πολλά… πλην όμως λιγότερο αξιοκρατικά. Υπάρχουν δεσμεύσεις ρητές ή από-ρητες έναντι «εταίρων», εξυπηρετήσεις που χρήζουν ανταπόδοσης, ανταλλάγματα που επιμένουν, ισορροπίες που πρέπει να κρατηθούν και γνωριμίες που δεν παύουν ποτέ να «μετράνε». Υπάρχει και εκείνη η ιδέα της «αριστείας» που πρέπει να επιβραβεύεται, ενδεχομένως ακόμη και μέσα από τη δημιουργία προσωποπαγών θέσεων… Ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα, και κομματικώς υπερκομματικά όλα τα παραπάνω.
Υπάρχει, όμως, και η σκληρή πραγματικότητα, που ενίοτε επιφυλάσσει εκπλήξεις στους άμεσα εμπλεκομένους. Η τύχη που ενίοτε παίζει περίεργα παιχνίδια:
Διότι δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει κανείς το γεγονός ότι ο κ. Πιπίνης αναλαμβάνει θέση συμβούλου του πρωθυπουργού επί θεμάτων Λατινικής Αμερικής σε μια περίοδο αρνητικών εξελίξεων για τη λατινοαμερικανική Δεξιά:
Την ώρα που ο Αμαζόνιος φλέγεται προς όφελος δεξιόστροφων επιχειρηματικών συμφερόντων στη Βραζιλία.
Την ώρα που ο δεξιός πρόεδρος Μαουρίσιο Μάκρι οδεύει προς ήττα στις προεδρικές εκλογές που αναμένεται να διεξαχθούν στην Αργεντινή το ερχόμενο φθινόπωρο (Οκτώβριος-Νοέμβριος).
Ενώ ο Χουάν Γκουαϊδό στη Βενεζουέλα – που η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να αναγνωρίσει – επτά μήνες αφότου αυτοανακηρύχθηκε μεταβατικός πρόεδρος της χώρας, παραμένει επί της ουσίας… ανίσχυρος.
Η κυβέρνηση του δεξιού Χουάν Ορλάντο Ερνάντες κλονίζεται στην Ονδούρα εν μέσω σφοδρών και πολύμηνων αντικυβερνητικών διαδηλώσεων, στη σκιά σοβαρότατων καταγγελιών για διαφθορά.
Ενώ ο Έβο Μοράλες οδεύει προς επανεκλογή στην προεδρία της Βολιβίας στις εκλογές του Οκτωβρίου, όπως άλλωστε και η κεντροαριστερά που οδεύει προς επανεκλογή στην ηγεσία της Ουρουγουάης μέσα στο 2019.
