Εφτούνο το χουνέρι, δεν το περίμενε κανείς. Πήγε τσάρκα ο ΥΠΕΞ στο τσαντίρι των μπουνταλάδων και όλοι περίμεναν να τον καμαρώσουν να στέκεται σαν λαπάς μπροστά στον δερβέναγα. Καλώς τον λεβέντη μας του είπαν, και του τα είπαν όντως ένα χεράκι κεκλεισμένων των θυρών. Έμενε μόνο το γλέντι των κοινών δηλώσεων και κατά πως φαίνεται ο γραικός το είχε αποφασισμένο να τους χαλάσει τη γιορτή. Εξάλλου, φάνηκε ότι συχνά κοιτούσε το φιρμάνι του και με τα όσα τελάλησε, λίγο έλειψε να γκρεμιστούν τα ντουβάρια. Κι εδώ που τα λέμε, ο δερβέναγας, δεν είπε και τίποτα δημόσια, με εξαίρεση το ντέρτι που έχει με την λεγόμενη «τουρκική» μειονότητα στη Θράκη, που επί το ορθότερο είναι μουσουλμανική.
Από εκεί πιάστηκε σχεδόν με το ζόρι ο μουσαφίρης κι άρχισε τον σαματά. Περίμεναν να κάνει τουμπεκί, όπως κάνει η ελληνική κυβέρνηση από την πρώτη μέρα της θητείας της με την «να γίνω χαλί να με πατήσεις πασά μου» πολιτική της. Τον βλέπει ο δερβέναγας να σηκώνει μπαϊράκι μέσα στην Τουρκιά και του έρχεται ταμπλάς. Είχε αυτό το βλέμμα του «βρε μπελάς που μας βρήκε!». Βρε γρουσούζη, βρε τζαναμπέτη άντρα, βρε τενεκέ ξεγάνωτε (που έλεγε κι ο Γιαννόπουλος), ήρθες εδώ στα κουτουρού να κάνεις τον χαβά σου; Κάποια στιγμή μάλιστα νόμιζες ότι θα έβγαζε το παπούτσι του να το χτυπήσει πάνω στο μικρόφωνο. Ρε τι γινάτι ήταν αυτό;
Πέρα όμως από τ’ αστεία και τις πλείστες τούρκικης καταγωγής λέξεις που χρησιμοποιούμε ασυνείδητα στην ελληνική, το ζήτημα είναι σοβαρό. Ας το πάρουμε από την αρχή. Η δυναμική στάση του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών, κ. Δένδια, στην εκτός πρωτοκόλλου αντιπαράθεση με τον ομόλογό του, κρίνεται θετική, αν και ασυνεπής με την εξωτερική πολιτικής της χώρας τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, που αλωνίζουν τα ερευνητικά πλοιάρια το Αιγαίο και πλήθος προκλήσεων μένει αναπάντητο. Σε σχέση λοιπόν με τις χαμηλότατες προσδοκίες από την επίσκεψη Δένδια, έτσι όπως εξελίχθηκε αυτός ο καβγάς μπροστά σε όλο το ντουνιά, συνιστά μία απροσδόκητα υπερήφανη στάση, την οποία επιδοκιμάσαμε όλοι.
Όλοι; Ε όχι και όλοι! Εν μία νυκτί, ο υπουργός Εξωτερικών φιγουράρει πλέον ως το Νο2 της κυβέρνησης, εκθέτοντας μάλιστα όσους δεν καλοβλέπουν την αναπάντεχη ισχυροποίησή του. Δεν ήταν μόνο το ΣΚΑΪ που αναστατώθηκε. Προηγουμένως το Μαξίμου είχε διαρρεύσει σε φίλα προσκείμενα μέσα ότι η αντίδραση του ΥΠΕΞ ήταν σε πλήρη γνώση του πρωθυπουργού. Φοβερή σπουδή κι αυτή! Λες και υπήρχε περίπτωση ο υπουργός Εξωτερικών μίας χώρας να ήταν σε συνεννόηση, ας πούμε, με τον περιπτερά της γειτονιάς κι όχι με τον πολιτικό του προϊστάμενο.
Όπως και να έχει, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, οι πάγιες ελληνικές θέσεις κοινοποιήθηκαν με έναν τρόπο που χαλάει την σούπα ορισμένων Ευρωπαίων συμμάχων μας, οι οποίοι επιθυμούν να αναβάλλουν εις το διηνεκές τις κυρώσεις σε βάρος της γείτονος, με το ανυπόστατο πρόσχημα της διαλλακτικής διάθεσης και των καλών τρόπων. Αυτή η εξαιρετική στιγμή, με την έννοια της εξαίρεσης, στον κανόνα της αδιέξοδης και επικίνδυνης, για τα εθνικά μας συμφέροντα, πολιτικής του κατευνασμού, κατέδειξε περίτρανα την απουσία του στρατηγικού βάθους της χώρας. Η στάση Δένδια, ανεξάρτητα από τα ενδεχόμενα κίνητρά της, οφείλει να μην αποτελεί αφορμή για ψευτοπερηφάνια, αλλά για προβληματισμό. Το επισημαίνω γιατί διάβασα πολλές αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις τελευταίες μέρες και ομολογώ ότι με εξέπληξε αρνητικά η αφέλεια πολλών, οι οποίοι πανηγύριζαν σα να έφερε η ομάδα τους διπλό μέσα στην Άγκυρα! Τα ελληνοτουρκικά δεν είναι ποδοσφαιρικός αγώνας και το διακύβευμα δεν είναι το Champions League. Όποιος δεν μπορεί να το αντιληφθεί αυτό, καλύτερα να αλλάξει κανάλι και να δει μπάλα. Περισσότερα θα καταλάβει.
Το επόμενο διάστημα θα κριθούν πολλά. Η ευχή είναι ο καβγάς Δένδια-Τσαβούσογλου να σηματοδοτεί τον επαναπροσδιορισμό της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, με την έννοια της μη ανοχής και της διαρκούς ανάδειξης της ανοιχτά επιθετικής πολιτικής της ερντογανικής Τουρκίας, κι όχι απλώς ένα συγκυριακό συμβάν στην διαδοχή των μικρών και μεγάλων απωλειών μας στην διπλωματική σκακιέρα.
